Afgestompt

door Dik Mook

afgestompt

Er zijn veel momenten in ieders leven dat je denkt: ‘Nou, laat maar, ik heb er geen zin meer in, ik doe er geen moeite meer voor’. Als kleuter strek je dan je handen uit naar je vader of moeder omdat je gedragen wilt worden. Op vaders sterke nek, hoog boven iedereen uitgetild. Later ga je op je eigen kamertje zitten en hang je voor een tv of computer. Nog weer later gaan alcohol of drugs gevoelens en energie wegdrukken. En op oudere leeftijd worden we zogenaamd mild, wat wel eens een geaccepteerde en zelfs geprezen vorm van afstomping zou kunnen zijn. 
Afstompen, vervlakken, stom, suf, geestdodend; het is een dreiging die ons allemaal aangaat, van kind tot oudere. Het is een negatieve toestand waarin we als mens kunnen belanden. En het is negatief omdat we als afgestompt mens geen zelfstandigheid meer hebben, geen autonomie. In die positie kan iedereen die een beetje kracht heeft ons laten doen wat hij of zij wil dat we doen. En zo’n situatie is onwenselijk omdat dit kan leiden tot grote misdaden tegen de mensheid. Op deze manier hebben de Nazi’s in Duitsland greep gekregen op het land en werden zo in staat tot massamoord.
 De vele berichten van o.a. Etty Hillesum uit deze tijd van fascisme hebben ons geleerd dat we alert moeten blijven, dat we kritisch moeten zijn tegenover elke vorm van afstomping, zelf gewild of niet. We moeten fris blijven en oplettend, opdat we nooit zullen wegkijken of ons verstoppen als er dingen gebeuren die onbeschaafd zijn. En die gebeuren nog dagelijks.
 Maar hoe gaan we om met ons oer verlangen van gekoesterd worden, een warme schouder en dan aan niets meer hoeven denken? Ik ben overtuigd dat toch de liefde het medicijn tegen afstomping is, de liefde die energie geeft en wakker schudt.

gepubliceerd op 23 mei 2013



Alle columns