Er zijn mensen die graag nr. 1 zijn. Er zijn mensen die liever niet nr. 1 zijn. Hoe het ook zij, wie wel eens op zo’n erepodiumpje heeft gestaan en daarbij nr. 1 was, kent dat dubbele gevoel dat daarbij hoort. Je hebt gewonnen, maar tegelijk voel je je wat ongemakkelijk daar, verheven boven anderen. Randy Newman, singer-songwriter die in de 70’er jaren heel populair was, zong eens “it’s lonely at the top”. Hij zingt dat iedereen wel aan de top wil staan, maar als je eenmaal op die top bent, je wel erg eenzaam bent. Misschien juist omdat iedereen je kent en ziet. Hij schreeuwt om liefde, de echte liefde om wie hij is, en niet omdat hij beroemd is. Zo zit het in het groot, maar zo gaat het ook in het klein. Altijd verkeer je ergens in een kring, waar je de eerste bent, soms tegen wil en dank. En voordat je het weet, wil men alleen bevriend met je zijn om ook nr. 1 te kunnen worden. Je hoort het van beroemde artiesten, maar ook van de Miss World. Iedereen wil hem of haar, maar niet om wie hij of zij is, maar om hun beroemdheid, om zelf ook te delen in die beroemdheid. Oh, it’s lonely at the top. Ik pleit er niet voor om af te zien van elk streven om nr. 1 te worden, maar ik gun iedereen echte liefde van zo veel mogelijk mensen. En het bewustzijn dat aan de top staan dit wel eens in de weg kan staan, kan daarbij helpen. En dan nog een vraag: Zou het mogelijk zijn de eerste plaats te delen; en met hoeveel mensen dan?

gepubliceerd op 12 november 2015