Eigenwijs zijn is een kunst; ik bedoel, zó eigenwijs zijn dat je anderen niet irriteert, maar helpt. Met kerst beleven we zo’n eigenwijze periode; tenminste, als we bereid zijn door de romantiek van de kaarsjes en de luxe heen te kijken. Dat wil zeggen dat we wel die romantiek en luxe mogen beleven en zien, ja juist heel bewust moeten zien, want alleen als je goed kijkt, kun je er pas doorheen kijken. En wat zien we dan? Een behoorlijk menselijk drama: een man en vrouw moeten een enorme voetreis maken omdat de bezetter van hun land heeft bedacht dat ze zich moeten laten registreren … Een normale zaak tegenwoordig, maar toen moet daar toch wel een maatschappelijke discussie hebben plaatsgevonden over het verlies van privacy en de macht van de bezetter over mensen die door deze registratie alleen maar groter zou worden. En door die massale dwangregistratie waren er ook nog te weinig betaalbare slaapplaatsen beschikbaar. Je ziet het voor je, die stromen mensen, in de rij om een opvangadresje te bemachtigen. En als je geluk had, kon je in een stinkende stal slapen en er zelfs je kind ter wereld brengen. De kranten zouden er nu vol van staan, dat onder die onhygiënische omstandigheden een kind geboren moest worden, een wonder dat dat arme kind het overleefd heeft. Zoiets zien we dan achter het kerstverhaal. En nu? Wat zien we straks achter het kerstverhaal? En wat doen we dan? Tijdens het traditionele kelder-kerst-diner voor jong en oud op Tweede Kerstdag zullen we genieten van luxe, maar we zullen er ook doorheen kijken, eigenwijs en tegendraads. Zo helpen we elkaar.

gepubliceerd op 3 december 2015