Vele mensen beginnen gewoon bij een nieuwe baas. Je wordt voorgesteld, krijgt je bureau of werkplek toegewezen, een kopje koffie en beginnen maar.
Voor de predikant is er de intrede-dienst. Een feestelijke gebeurtenis. Maar voor iedereen?
In mijn leven heb ik verschillende intrede-diensten meegemaakt; als gemeentelid, bestuurslid, lid van de beroepingscommissie en als deel van het  domineesgezin.
Voor de gemeente is zo’n intrede een feestelijke gebeurtenis. Eindelijk weer een nieuwe dominee. Dit maakt een einde aan een periode van onzekerheid en gedoe. Voor de bestuursleden of kerkenraadsleden ook, niet meer zoeken naar gastpredikanten en vervanging. Voor de beroepingscommissie is het het einde van de zoektocht naar een geschikte predikant en het slagen ervan.
Voor de predikant is het ook feestelijk. Je begint in de gemeente, waar je gesolliciteerd hebt, waar je graag naar toe wou. Als het je eerste gemeente is, wordt het helemaal een feest. De bekroning van waar je voor gestudeerd hebt, waar je naar toegeleefd hebt. Hoewel de verantwoordelijkheid misschien zwaar drukt, de zegenbeden van vrienden en collega’s doen je goed.
Maar voor het domineesgezin? Je hebt er  niet om gevraagd, niet om de verhuizing, niet om de intrede. Je gaat gewoon mee. Het wordt van je verwacht. Maar al die mensen, die je nieuwsgierig en kritisch aankijken. Je voelt je er onbehagelijk onder. Wat verwachten zij van je?
Nu ik ouder ben, begrijp ik het wel. De gemeente is benieuwd naar wie de nieuwe predikant met zich meebrengt. Behalve de predikant heten zij ook het gezin van harte welkom.
Welkom Joep. Welkom Susanne. Welkom Emily. Welkom Pauline. Welkom Sophie. Welkom Renée. Welkom Julie. Welkom Thomas.

gepubliceerd op 14 mei 2014