“Wat is de leukste herinnering met je vader”, was een vraag op een vader-dochter-dag van de studentenclub van mijn dochter. Alle meisjes, niemand uitgezonderd, beschreven iets uit een vakantie. Omdat hun vader dan ontspannen was. Er hoefde niets. Vakantie betekent dan ook tijd van leegte. In het niets is ruimte voor plezier in het leven.
Stilte en eenzaamheid is de andere kant van de zomermedaille. Hoe ouder, hoe meer aan huis gekluisterd, hoe eenzamer de zomer. Maar niet teveel getreurd. Nog niet lang geleden was reizen maar voor enkelen weggelegd. Via hun reisverhalen, een literair genre, reisden velen met hen mee. De reis speelt zich dan af in je fantasie. Ook inspirerend en nog steeds mogelijk.
En dan is er de geestelijke reis, een gebedsreis. Die maakten wij op een bijeenkomst van predikanten. In een experimenteel gebed hield ieder aandachtig in de open handen wat hem of haar verdriet en pijn deed. De uitnodiging was om dat verdriet, die pijn met aandacht te beschouwen, eigenlijk zoals de profeet Ezechiël doet in het dal van de dorre beenderen (hst 37) op uitnodiging van God. “[De Eeuwige] leidde mij er in alle richtingen doorheen” staat er. Na het eigen maken van ons verdriet, werden de handen hoog geheven, met de palmen naar boven, en toen langzaam omgedraaid. De pijn, het verdriet liep als het ware uit je handen en loste op. Nee, niet meteen. De kracht van dit bewegende gebed zat in de herhaling. Na een paar keer zorgde dit ritueel dat je je verdriet teruggaf aan het leven. Teruggaf aan God.
Wij hielden onze lege handen over. Ook een vakantieleegte, want in die lege handen was ruimte voor nieuwe energie en plezier in het leven.

gepubliceerd op 25 juni 2015