Verstoppertje

door Dik Mook

verstoppertje

Als kind speelde ik op een wonderlijke manier verstoppertje. Als ik de anderen niet zag, dacht ik dat zij mij ook niet zagen. Maar toen ik steeds maar weer ‘gebuut’ werd – terwijl ik me toch zo goed had verstopt – werd ik me er langzaam van bewust waar het hem in zat: Ik heb op maar één plek ogen in mijn lijf. En ik kan het iedereen aanbevelen eens naar het verstoppertje spelen te kijken van kleine kinderen; het ziet er echt heel grappig uit.
Ik denk dat in verschillende fasen van je leven dit mechanisme steeds weer speelt. Als achtjarige heb je geheimpjes die je ouders glashelder doorzien. Als tiener verstop je je ontluikende seksualiteit die iedereen ziet. En als student probeer je je ongelukkige gevoel over een onvoldoende voor het niet geleerde tentamen te verdoezelen met boosheid op de docent. En als volwassene worden onze geheimen vaak verrassend doorzien door je vrienden.
Toch zie ik ook wel positieve kanten aan geheimen en verstoppertje spelen. Het levert een onschuldige spanning op; een staat van zijn die energie geeft. En het geeft je de mogelijkheid dingen te bewerkstelligen die anders onmogelijk waren omdat iedereen zich er mee bemoeit. Daarvan is ‘de stille diplomatie’ wel een goed voorbeeld, waarmee gegijzelden  vrij gekregen kunnen worden. Maar we moeten ook voorzichtig zijn met onze geheimen en verstoppertje spelen. Niet alleen omdat we voor we het weten onze benen buiten onze verstopplek uitsteken, maar ook omdat onze geheimen anderen niet mogen schaden.
Toch zou ik willen pleiten voor meer verstoppertje spelen. Maar word dan ook niet boos als je gebuut wordt; zie de humor en zoek een nieuw plekje van waaruit je mooie dingen kan doen en nieuwe energie kan putten.

gepubliceerd op 6 september 2013



Alle columns