Herfst. De vallende bladeren stemmen sommigen tot somberheid. Het mag voor hen eeuwig zomer zijn. Anderen genieten juist van de prachtige kleuren, van de morbide schoonheid van verval. Herfst stemt weemoedig. Dat kan een mooi gevoel zijn. Het merendeel van de prachtigste muziek is in mineur getoonzet. Blijkbaar raakt weemoed aan een basisgevoelen. Het gaat over de dingen die voorbij gaan. Neem alleen al je eigen leven dat verloopt. Verval enerzijds, maar ook prachtig gekleurd anderzijds. De een verzet zich er tegen, de ander vindt rust in de veelkleurigheid van het geleefde leven.

Ik ontmoette een vrouw van 60 jaar. Zij gaat overlijden, te vroeg, zij is pas aan het begin van haar herfst. Na eerst ongeloof en verzet komt nu weemoed. Gelukkig kan zij haar eerste kleinkind nog vasthouden, maar het tweede waarschijnlijk niet. “Ik weet dat het leven goed voor mij is geweest”, zei ze, “maar ik kan nog geen rust vinden.” Nog geen rust. Zij weet dat dat nodig is, dat dat kan, maar zij heeft daar hulp bij nodig.

Misschien is het leven als de seizoenen. Als de zomer de kracht is van je leven, dan is de herfst de neergang. Weemoed kan je dan gaan vergezellen, als prachtige muziek in mineur, als de veelkeurigheid van herfstbladeren. Ik hoop dat onze herfst prachtig is en dat wij in onze weemoed ook de rust kunnen vinden om het onvermijdelijke te accepteren. Een warme rust, een toevertrouwen.

gepubliceerd op 26 september 2017