Soms is dat een heerlijk gevoel: de wind in je gezicht als het warm is, zodat je een beetje afkoelt. Of juist als het vriest en je moet vechten tegen de wind. Diezelfde warme wind of die vrieskou in je gezicht kan ook onaangenaam zijn. Hoe je dezelfde omstandigheid – wind in dit geval – ervaart, hangt af van je behoefte op dat moment en niet van de omstandigheid. De omstandigheid de schuld geven van je gevoel is dus op zijn zachtst gezegd onjuist.
Het mooie van wind is, dat die onze neus kan prikkelen met geuren die zij meebrengt van ver of dichtbij. Geuren waarvan de beleving overigens ook weer geheel subjectief is. En de wind kan ook zuiveren, zoals stof, rook- en afvallucht wegblazen.
Wind kan je niet zien, alleen het resultaat van zijn daad. Soms prachtig in het ruisen van de bomen, soms desastreus in een wervelstorm. Dit moet de reden zijn geweest dat in alle oude culturen de wind in verband werd gebracht met de ziel, de geest van de mens. Ook een kracht die we niet kunnen zien maar wel de resultaten. De ziel gaat etymologisch terug op woorden die adem, lucht, wind, ruiken e.d. betekenen. In het Grieks betekent het woord psyche (ziel) evenals pneuma (geest), wind of lucht (waaien). In het Latijn betekenen de woorden anima (ziel) en animus (geest), beiden wind, en betekent spiritus (geest) adem. 
En zo is het: alleen het resultaat van de activiteiten van onze geest kunnen we zien. We zullen steeds weer moeten zoeken naar die verfrissende wind of die verwarmende bries in onze geest. En zo is het ook met de zielen van meerdere mensen die mogen samensmelten. Als twee of meer mensen elkaar op geestelijk vlak begrijpen, op wat voor niveau of afstand dan ook, dan waait er een wind. Een wind die lichaam en ziel verbindt. Ruik maar, voel maar goed.

gepubliceerd op 27 juni 2013