Op 1 juli werd mijn kleindochter Iris geboren. Ik was geïmponeerd door de stilte en zachtheid die uitging van dit jonge mensje, maar ook door de zachtheid van haar ouders en van mijzelf. Opa’s, oma’s, ouders, de mensen die de dagen erna op bezoek kwamen, werden allemaal zo geraakt door dit zachte nieuwe leven dat ze er zelf ook zacht van werden. Terwijl de wereld vol met geweld is, mensen elkaar naar het leven staan, oorlogen voeren en soms zelfs kunnen moorden, hebben diezelfde mensen allemaal die zachte, milde fase in hun leven gehad waarin niets gewelddadigs te bespeuren was. En ik denk ook niet, dat de mensen die zo’n kwetsbaar leventje zien, nog kúnnen denken aan geweld of doodslag. Het zien en beleven van zoveel broosheid is wellicht een therapie tegen agressie. En het vieren van je verjaardag, de herinnering aan je geboorte zou daar een mooi moment voor zijn. Telkens als we onze verjaardag vieren, mogen we terugkeren naar die toestand in ons leven waarin zoveel vrede heerste dat je er stil van werd. Zo worden we dan weer stil van elke verjaardag die gevierd wordt. De schoonheid van het fragiele leven vieren we door onze agressie en geweld te laten varen en die oer-zachtheid in onszelf toe te laten. Toen Iris de dag na de geboorte een ‘huiluurtje’ had, besefte ik wel de relativiteit van die zachtheid. Ook ik kon een zekere wanhoop, gerelateerd aan boosheid niet onderdrukken, toen het intense lawaai van haar stem een uur lang door tetterde. Ik heb toen geprobeerd weer dat moment van kwetsbare zachtheid terug te halen van de dag ervoor. En het hielp. Zachtheid kun je oproepen in jezelf. Probeer het maar eens, het is de moeite waard.

gepubliceerd op 8 september 2014