Zondagochtendstilte

door Joep de Valk

In onze diensten vallen veel woorden, maar er vallen ook drie stiltes. Mooi aan het begin is – wanneer de stemmen geleidelijk verstommen – dat we dan steeds duidelijker het klokje horen. Hoe stiller, hoe duidelijker. Voor het eerste gebed is er een korte stilte. Die is om ‘aan te komen’, tot rust. Na de voorbeden is er een langere stilte om de vele woorden van de overweging en de voorbeden te laten bezinken en daar je eigen gedachten aan toe te voegen. Sommigen stellen die langere stilte erg op prijs: “Juist samen tussen en met anderen stil te zijn, is een geconcentreerde belevenis in mijzelf. Tegelijk ervaar ik de gezamenlijkheid heel sterk, volkomen anders dan wanneer ik in mijn eentje stil ben.”
De christelijke mystiek kent de gedachte dat er in elk mens een stille ruimte is. Je diepste zelf, diepste verlangens en pijn. Theresa van Avila spreekt van de ‘zielenburcht’, Catherina van Sienna van een ‘innerlijke kloostercel’, de evangelist Matteüs van een binnenste schatkamer’ waarin God je ziet.
Mystiek is kennen met je hart. Erkennen dat de harde werkelijkheid een diepere dimensie heeft, die met het verstand onbereikbaar is. Door deze kracht van het hart te ontdekken
– en dat kan alleen in de stilte – ontdekken wij dat er achter de harde werkelijkheid geen absurditeit en geen afgrond op de loer liggen, maar dat er zachte krachten, toewending en liefdevolle communicatie heersen. Uit deze ervaring ontstaat de moed om in situaties van verlies er weer bovenop te komen.
Een innerlijke stilte waarin wij kunnen luisteren; een raakpunt tussen het goddelijke en de mens; een stille onderstroom in onszelf; een overgave aan het geheim achter alle dingen, dat wij God hebben leren noemen.

gepubliceerd op 27 februari 2015



Alle columns