Geschreven door Pieter-Jan André
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Été 85 is een film van François Ozon, uitgebracht in 2020.
‘Liefde’ is voor deze regisseur onlosmakelijk verbonden met een gevoel van vrijheid en het doorbreken van conventies. De film gaat over een tienerliefde in de zomer van 1985 tussen twee jongens. Dit tegen de achtergrond van de jaren 80 waarin er nog geen LHBTQ verlichting had plaats gevonden. De muur in Duitsland stond er nog en in menig Europese ziel stond er ook zo’n overdrachtelijke muur recht overeind.
De film is mooi en laat het geluk van de jongens zien wat betreft ‘ontdekking van verliefdheid’.
De film vertoont parallellen met Call me by your name van Luca Guadagnino.
De tragiek op de achtergrond in dit verhaal, dat gebaseerd is op Dance On My Grave van Adain Chambers, gaat over de opkomende aidsepidemie. David die in het begin van de film Alex uit het water redt, in een idyllisch badplaatsje aan de kust van Normandië, overlijdt later in het verhaal aan aids.
Mijn eigen herinneringen aan deze tijd komen deels overeen met dit verhaal en dateren uit de periode dat ik voor de Schorestichting werkte om groepen met aids besmette jongens te begeleiden met zelfhulpprogramma’s. Niet om de ziekte af te wenden, dat ging in die tijd niet, maar om er psychosociale steun bij te geven en deze jongens te helpen de dood in de ogen te zien. Soms, met name voor de familie, nog op het laatste moment uit de kast te komen, voordat ze stierven. In de groepen die ik begeleidde zaten vaak jongens die doodziek waren. Vaak in een zekere eenzaamheid want de erkenning van homoseksualiteit was nog niet zo ver als nu. Pater van Kilsdonk verzorgde regelmatig liefdevol de uitvaart. Hij was een steun en toeverlaat en vaak te vinden in het COC in de Rozenstraat om met jongeren te praten.
Jong zijn, adolescent-zijn; het is vaak zo’n turbulente periode in je leven waarin er veel in je lichaam gebeurt, je morele ontwikkeling nog niet voltooid is en het vinden van je identiteit nog een hachelijk avontuur is. En met name voor gender ‘a-typische’ jongeren…
Wat deed mij het daarom goed om André van Duin op 4 mei te zien spreken op de Dam en de aandacht van die Dam te horen verleggen naar de Westerkerk en het daaraan gelegen homomonument… Als ode aan de jongeren die anders voelen dan de heteroseksuele moraal en die in deze coronatijd de zomer van hun leven kwijt dreigen te raken…
gepubliceerd op 19 mei 2021