Geschreven door Eli Valeton
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Kantelende Werelden
Titel: Laat de wereld kantelen
Laat de wereld kantelen
Laatst, aan het ontbijt, zag ik in mijn theekopje, aan de rand tegen het porselein, allemaal kleine glanzende belletjes. Als een eenvoudig en stralend sieraad van glaspareltjes. Zo mooi! Gek dat me dat nou nooit eerder opgevallen is.
Toen ik die dag boodschappen ging doen zag ik in het bosje achter de Joodse begraafplaats een zee van sneeuwklokjes. Prachtig! Ze zijn zo sierlijk en teer en zo onaanraakbaar. Ik zou ze niet durven plukken. Zo wonderlijk dat ze als het ware uit de schijnbaar levenloze grond ineens naar boven komen.
Ik moest denken aan een uitspraak van Jezus zoals opgeschreven door Mattheus: “leer van de leliën des velds, hoe ze groeien: zij zwoegen en spinnen niet…ik zeg u dat zelfs Salomo in al zijn heerlijkheid niet iets heeft omgehad als één van hen”. De boodschap is dat je je niet – of weinig – zorgen moet maken over je dagelijkse beslommeringen. Een soort “komt goed!”- boodschap. Die avond kwam ik bij William Somerset Maugham, ergens in “A Writers Notebook”, een beschrijving tegen van de lente. De schrijver ziet de eerste blaadjes aan de zwarte takjes van de berk. Zo nieuw en zo teer en zo puur! Bij het zien ervan had hij het gevoel dat ook zijn ziel puur werd, alsof hij weer een kind was. Zoiets voelde ik ook toen ik daar bij die sneeuwklokjes stond
Al die ervaringen samen maken dat ik me gelukkig voel.
Maar ’s avond, als ik naar het journaal op de televisie kijk, dan klapt die blije stemming compleet om. Dan zie ik lijden, verwoesting, onrecht, moord op tegenstanders, vernedering, domheid, oorlog, natuur die verwoest wordt en genegeerd door politici en nóg meer ellende. Dan lijkt de wereld een puinhoop en de toekomst hopeloos. De nieuwslezer laat me ontredderd achter. Mag ik nog wel genieten van al het mooie en goede om me heen? Moet ik niet iets doen? Maar wat dan? Geld geven is niet echt iets “doen”. Demonstreren dan? Ja, als iedereen meedoet heeft dat op den duur effect, soms.
Ik wou dat de wereld kantelde. Als een dobbelsteen die op zijn zij valt. En dat al het geweld en het kwaad eronder verpletterd wordt. En dat die dobbelsteen dan zo valt dat de waarde die boven komt een één is. De kleinste, bescheidenste waarde. Maar wel verwijzend naar grootheid en heelheid en naar de Eeuwige die de grond is van ons bestaan.
Dat klinkt nogal apocalyptisch. Ik moet reëel blijven en mijn machteloosheid accepteren. Ik neem mij voor elke dag naar die schitterende belletjes in mijn theekopje te kijken. Om mezelf te troosten. Om de hoop niet te verliezen. Omdat het óók niet rechtvaardig is al het mooie en goede in dit leven te negeren!
gepubliceerd op 19 maart 2024