Kijken

Met 5 andere auto’s word ik op een bedrijven- en godverlaten industrieterrein naar het beginpunt van een theatertour geleid. Ieder kwartier vertrekt er een stoet van 6 auto’s die 5 mini theaterstukken te zijn krijgen, op 5 verschillende plekken op dat terrein. Steeds wordt de stoet verder geleid en kijken we als toeschouwers vanuit onze auto.

Alleen dit gegeven al geeft me een reisgevoel; op naar het onbekende, elke plaats is nieuw. Ik laat me verrassen, ik laat mij verwonderen.

Het stuk heet brandstof, zoals vele theaterstukken zouden kunnen heten, want het is (brand)stof tot nadenken.
De eerste verhaallijn gaat over een te water geraakte auto en hoe de inzittende en degene die hem redt elkaar zien en hoe een toevallige passerende motorrijder het gebeuren ziet. Dan speelt er een tweede verhaallijn, die van een eindigende relatie; hoe die partners elkaar zien. En tot slot appelleren alle 5 scenes aan ons, de kijker achter de voorruit van onze auto’s, hoe wij de personages zien.

Het stuk gaat over zien, dus. Het roept op om je medemens te zien, echt te zien, of het nu je partner is, een toevallige voorbijganger of iemand die hulp nodig heeft.
De beelden die gebruikt worden geven die oproep diepte.
Zo ziet de man in de zinkende auto plotseling hoe prachtig de onderwaterwereld is… en vraagt zich achteraf af hoe hij dat kon zien, omdat het donker was in dat diepe water.
Zo ziet de reddende hulpverlener door de voorruit de blauwe ogen van de man in de auto die op zijn beurt de vrouw die hem redt ziet omdat zijn ogen licht geven. “Je ogen zien niet alleen doordat er licht is, maar geven ook licht als je goed kijkt”.
Tijdens een van de scenes worden de auto’s van het publiek nat gespoten door de vrouw die haar relatie wil uitblussen. Zo zien we als toeschouwers door onze ‘tranende’ autoruiten de verdrietige mens buiten onze veilige autoruimte. We vragen ons af of we die mens daar moeten redden of dat wij gered moeten worden. En kunnen we die uitgebluste relatie redden?
De slotscene stelt ons nogmaals kritisch de vraag of we wel goed genoeg kijken. En wat is de functie van water bij ons kijken? En hoe zit het eigenlijk met de liefde; Of, scherper nog, het gebrek daar aan?
Sta aan het stoplicht en kijk eens in de ogen van je medeweggebruiker; wat geeft je dat?
Water, regen en tranen geven je een andere blik op de ander en kunnen je helpen die ander beter te zien. En hoe kunnen we ons daarin ontwikkelen? “Een boom water geven is makkelijk, groeien is heel wat moeilijker”.
Hoe uit je je liefde voor anderen en zie je de liefde van die ander wel? “Ik kijk door het raam van de zinkende auto en zie die diepblauwe ogen van die man achter de ruit waarin ‘la petite mort’ zich weerspiegelt, te zien is”.

Als ik dit jaar niet op reis mag door Corona of wat dan ook, dan heb ik deze inspiratie-reis in elk geval gehad, als brandstof voor mijn levenslust en troost voor minder omhelzingen.

Kijken is misschien wel meer dan aanraken.

gepubliceerd op 17 juni 2020