Vanmorgen dacht ik ineens aan een gedicht dat ik van een goede vriend heb gekregen. Tijdens de vriendenweken op Fredeshiem droeg Wouter Hariot altijd een gedicht voor dat hij zelf gemaakt had. Op een avond zei hij dat het voordragen hem teveel moeite koste en dat hij het niet meer deed. Er was een gedicht dat mij zeer geraakt had en dat vertelde ik hem. Voor mij heeft hij het toen opgeschreven. De heer en mevrouw Harriot zijn al een tijd geleden overleden, maar het gedicht bewaar ik nog steeds. Dit gedicht wil ik nu in deze bijzondere tijd met jullie delen.

Yoga aan zee
De zon schijnt op mijn naakte huid
en met de hartslag van de zee
adem ik in, adem ik uit.

Mijn denken is zo vaag omlijnd
als trage schuinrand langs het strand,
Een meeuw vliegt in mijn dag droom mee;
ik voel me aan zijn vlucht verwant.

‘k heb geen besef van ruimte en tijd:
ik ben tijdeloos, ‘k ben einder-wijd.

Wouter Harriot
(Uit mijn onderbewuste naar boven gehesen met de techniek die Freud beschrijft in zijn Psychopathologie des Alltagleben)

gepubliceerd op 24 april 2020