25 juli, zomerstorm in Nederland.
Omdat we niet naar het nieuws en weerbericht geluisterd hebben, de krant nog niet gelezen, zijn we op pad gegaan naar Bloemendaal. Ipad en Iphone gaven alleen regen aan, dus waarom niet. Als we om half drie de terugreis beginnen, waait het hard, heel hard. Op het station hebben we geluk. De trein, die we net gemist hebben, heeft vertraging. Dus geen half uur wachten, maar meteen weg. Alles gaat goed tot Haarlem, Spaarnwoude. De trein stopt en gaat voorlopig niet verder. Er is geen treinverkeer naar Amsterdam mogelijk. De bus naar Amsterdam gaat vanaf de overkant van de weg. Even de brug over. Dat valt tegen. De brug is heel hoog en het stormt geweldig. De bomen zwiepen heen en weer. Op de brug beneemt de wind je de adem. Ben ik bang? Nee, niet echt. Ik vertrouw op de brug. Vind ik het eng? Ja, vooral als er ‘tegenliggers’ aankomen en ik naar de andere kant van de brug moet. Dat is eng, want de wind waait me niet meer als het ware tegen de leuning aan, maar juist van de leuning af. Dan ben je bang om te vallen, om omgewaaid te worden.
Bij de bushalte blijkt dat de bus in verband met de storm niet rijdt.
Als we uiteindelijk in Amsterdam aankomen, moeten we naar huis lopen, want er rijden geen trams. Omdat de wind grotendeels is gaan liggen, besluiten we toch door het Vondelpark naar huis te gaan. Dan wordt het ons echt duidelijk met welk geweld de storm te keer is gegaan. Dikke, metershoge populieren en andere bomen zijn omgegaan. Overal bladeren en takken op de grond. Niet alleen kleine takjes maar ook enorme takken zijn uit de bomen gevallen.
De natuur heeft huisgehouden in het park, maar het ook opgeschoond. Bomen, die misschien niet meer veilig waren en op termijn gekapt moesten worden, gingen om. Dat geeft andere planten en bomen meer licht en de gelegenheid om te groeien. Hoewel dit in een park natuurlijk nooit alleen spontaan gebeurt. Maar overal elders in de natuur gebeurt dat wel. Bomen waaien om en kruiden, struiken en jonge bomen maken gebruik van het licht en de ruimte dat er nu komt.
Ook in je eigen leven kun je vast zitten in een patroon, waar je niet uit komt. Pas als er iets ingrijpends gebeurt, kan het zijn dat je hierdoor de gelegenheid krijgt iets nieuws te beginnen. Die kans pakken is eng, maar vertrouwen op jezelf en je eigen oordeel helpt die angst te overwinnen. En dan kan een schietgebedje natuurlijk nooit kwaad.
gepubliceerd op 20 augustus 2015