Eens vertelde DJ Gerard Ekdom dat hij vroeger met zijn moeder altijd op 1 januari naar het Weense nieuwjaarsconcert op tv keek. Ook na haar dood is hij dat blijven doen, en steeds als het lied ‘An der schönen blauen Donau’ klinkt, voelt hij zijn moeder over zijn schouder meeluisteren. Misschien herkent u dat: dat muziek een overledene tot leven kan wekken, voor even. Of op een andere manier: dat een geliefde die er niet meer is, er opeens toch is. Een hand op een schouder, een stem in het oor, een droom in de nacht, een silhouet aan de overkant van de straat, het jasje van de vrouw die je ziet fietsen. Het doet me denken aan een zin uit het bijbelboek Hooglied (8:6): ‘Sterk als de dood is de liefde.’

Deze zin wordt nog wel eens gelezen als: ‘sterker dan de dood is de liefde’, alsof de liefde altijd overwint. Het idee dat de liefde sterker is dan de dood, is mooi, maar doet geen recht aan het verdriet dat de dood teweegbrengt. En omgekeerd: al te snel roepen dat de dood sterker is dan de liefde, klinkt misschien nuchter en realistisch, maar doet geen recht aan mensen die soortgelijke ervaringen als Gerard Ekdom hebben.

Met de dood valt niet te spotten, maar met de liefde evenmin. Daarom herdenken we elk jaar onze geliefde doden, in een dienst waarin de namen klinken, hardop, zo worden ze in onze herinnering geroepen. We steken kaarsen aan en luisteren naar muziek.
Als de namen klinken, weten we dat de liefde die we voelen voor overledenen net zo sterk is als de dood.

De dienst is op 26 november om half 11, niet alleen voor Vrijburgers. Iedereen is welkom en mag bij binnenkomst de namen opgeven van geliefden en wie wil, kan zelf een kaars ontsteken. Heel bijzonder is het zangritueel: de namen van opgegeven overledenen worden door een koor gezongen.

gepubliceerd op 10 november 2017