Ik ben geraakt door de smaak van water

In de hitte van de afgelopen zomer, wilde ik meer drinken dan eten.
Dus sjouwde ik pakken vruchtensap, limonade en bier naar twee hoog.
Al bij het opstaan na een zweterige nacht deed ik de koelkast open en dronk mijn eerste appelsap, sinaasappelsap of cola. De rest van de dag tot een uur of vijf wisselden de sapjes elkaar af met diverse smaakjes, van cranberry, mango tot peer. Om vijf uur mocht ik dan van mijzelf een biertje, dat me de zoete smaakjes van de dag deed vergeten. Maar na mijn derde biertje ging de alcohol opspelen en besloot ik dat bier niet de oplossing voor de dorst was. Na een paar dagen stoorden alle smaken me zo, dat ik flessen bubbelwater met een vleugje citroen ging aanslepen. Dat deed mij goed, al moest ik wennen aan de relatieve laffe smakeloosheid. De reclameslogans van Punica Oase, Coca Cola en diverse bieren konden niet op tegen het bubbelwater.
Toen het bubbelwater op was en ik noodgedwongen kraanwater ging drinken, overkwam me weer het gevoel van de laffe smaak tegenover de bubbels-met-citroen. Toch viel mij op dat ik steeds beter het water ging proeven. Het had iets zachts, iets makkelijks in tegenstelling tot de bubbels waarbij ik na een paar slokken even moest wachten, of tot de zoete dranken die me snel vulden, ja zelfs een zekere agressiviteit in mijn mond vertoonden.
Nog sterker werd mijn waterervaring toen ik ontdekte dat in Delft, in Drenthe, in Duitsland het water anders smaakte, hoe subtiel ook; zachter of harder, zoeter of zilter, dieper of oppervlakkiger.
Ja, 200 honderd jaar geleden dronken mensen geen water maar bier of wijn omdat men van water ziek werd; Nooit kende men toen de sensatie van de smaak van water.
Proost!

gepubliceerd op 24 september 2020