Geschreven door: Dik Mook
Gelezen door: Sanne van Deursen

Ik ben geraakt door een herinnering van een geur

De deur maakt een zacht tikkend geluid, maar gaat pas open als ik er hard tegen aan duw.
In het trapportaal waar ik in tuimel ruik ik mijn grootmoeder al, gedempt zoet-zurig prikt het als een lavendeltakje in mijn 16 jarige neus.

Op één hoog staat de glas-in-lood deur al open en dringt de muffe geur pas goed tot mij door.
Of ik koffie wil is geen vraag maar een vanzelfsprekendheid. In de vele generaties oude fluitketel, zwartgeblakerd aan de onderrand, brengt ze water aan de kook, mijn oma. Kleine kringetjes rook klimmen omhoog langs de ketel en mengen met de damp uit een afwasteiltje. Ah, mijn oma heeft zich vandaag gewassen, denk ik. Een douche heeft ze, ook na aandringen van de woningbouwvereniging nooit willen hebben; “al die moderne flauwekul”.

Mijn tante komt van het balkon de kleine keuken in en met haar een doordringende, scherpe bitterzoete wolk. Ze schudt haar hoofd en moppert op de duiven die zo ondankbaar en onverzadigbaar haar kostbare voer in een oogwenk opeten en als dank het hele balkon volschijten. Zonder haar handen te wassen schenkt zij de koude grauwgeurende koffie uit de koffiekan in de kopjes en giet er een scheut heet water bij. “Melk?” En zonder antwoord te verwachten schenkt ze een plons van de enigszins overgekookte melk er bij. Eigenlijk hoef ik de koffie niet te proeven om te weten hoe hij smaakt. De lucht er van mengt zich met de al geruime tijd in- en uitgeademde atmosfeer.

“Ga lekker even bij opa zitten; hij zit in de voorkamer en neem je koffie mee”. Opgelucht ga ik naar mijn opa; die merkt toch niet dat ik mijn koffie niet drink.

Ik weet zeker dat zonder die geur-melange, ik nooit zo gedetailleerd de situatie bij mijn grootouders zou hebben herinnerd.

gepubliceerd op 19 oktober 2020