Geschreven door: Thomas Meerwijk
Gelezen door: Jet van Koppen

Verstofte rozen

Ik ging laatst op bezoek bij een oude vriendin van mij die ik al een tijdje niet had gezien. Toen ik haar belde, zei ze dat ze een huis aan het schoonmaken was en dat ik wel even langs kon komen. Dus ik fietste door de regen richting het huisje in Amsterdam-Oost.

Daar eenmaal aangekomen ontvangt ze me in een huis waarvan de muren, ik gok ooit wit, een gelige kleur hebben, en niet alleen de muren, alles in het huis heeft een bruingele gloed. Ze vertelt dat het huis van een oud collega is, een man van in de vijftig die wel van een drankje en een sigaretje houdt. De man blijkt opgenomen te zijn voor zijn drankverslaving en nu maakt zij het huis schoon voor als hij weer terug komt. Ik bied aan om te helpen en krijg het taakje om de plastic rozen, waarvan mensen zich zouden afvragen waarom je die in godsnaam in je huis hebt, schoon te maken. Ze zijn compleet verstoft en hebben ook die bruingele gloed, maar na goed soppen blijken ze intens rood van kleur.

Ik vraag me af waarom ze dit werk doet. Ze krijgt er namelijk niet voor betaald, sterker nog ze betaalt alle schoonmaakmiddelen zelf. Ze vertelt dat ze elk jaar met kerst en voor zijn verjaardag een kaartje stuurt of bij hem langsgaat. En dit is zo ongeveer het enige wat hij ontvangt op deze dagen. Hij is daar zo dankbaar voor; hij begint haar bijna als zijn eigen dochter te zien.

En zij is nou die vriendin die de middelbare school niet heeft afgemaakt en waarvan mensen zeggen dat ze ‘het niet gaat maken’ op deze manier.

Ze vertelt me dat ze naast het schoonmaken van dit huis, iemand met een terminale spierziekte verzorgt en daarmee meer verdient dan haar vriend die vier jaar gestudeerd heeft. Hoezo ‘ze gaat het niet maken’?

Een beetje meer respect en een diepe buiging; dat heeft ze dubbel en dwars verdiend.

gepubliceerd op 26 oktober 2020