Vrijzinnige miniatuur #51

door Vrijzinnige Miniaturen

Geschreven door: Holkje van der Veer
Voorgelezen door: Holkje van der Veer

Rouwstoet

In ‘t Nederlands is iemand dood gegaan,
over zijn reis wordt nooit meer iets vernomen.
In het Twents is iemand uit de tijd gekomen,
dus weet je zeker: hij kwam veilig aan.

Willem Wilmink

Maandagmiddag, op de begraafplaats loopt een kleine groep als een rouwstoet achter een kist. Het is een handjevol zusters, nonnen, mede zusters van de overledene, gevolgd door familieleden.
Voor de achtste keer dit jaar zijn de vrouwen onderweg om één van de hunnen naar haar laatste rustplaats te brengen. Alleen het geluid van knarsende steentjes onder de voeten, een startende auto in de verte én spelende kinderen zijn er te horen.

In alle seizoenen ben ik dit jaar op het kerkhof geweest. In de winter werden mijn schoenen nat door plakkerige sneeuw. In het voorjaar werd ik begroet door de sneeuwklokjes, tulpen en ander kleurig groen. En dan die warme zomer! De aarde smachtte naar water en al lopend in de rouwstoet zocht mijn lichaam wat verkoeling onder de bomen.
Nu is het herfst. De wind rukt de gekleurde blaadjes van de bomen; al dwarrelend dansen ze vrolijk om mij heen.

Op de terugweg van het graf naar de auto zie ik de tuinman met een bladhark staan.
Ik groet hem met een kleine hoofdknik en bedenk mij dat wij in de katholieke kerk in deze dagen van november het feest van Allerheiligen en Allerzielen vieren.
Wij, gelovigen, zijn dan als die tuinman; met een hark brengen we de blaadjes in beweging.
Het zijn de dagen van gedenken. Liturgisch woelen we de aarde om en laten we ons meenemen in die lange rouwstoet van wie eens leefden. We gedenken en eren hen die neerdwarrelden in de aarde.

Foto: Marieke Broers

gepubliceerd op 16 november 2020



Alle columns