Ik ben geraakt door energie in de muziek van The Ramones en de kracht van Bach

Het was in 1988 denk ik, dat ik met een groepje jongeren naar Paradiso ging om een concert van The Ramones te beleven; beleven, zo was het precies. Naar muziek luister je, zo leerde ik, maar veel popmuziek is eerder een gebeurtenis, een totaalervaring.

Paradiso was vol en de meeste bezoekers hadden zich verzameld bij het podium, net als wij. De band begon direct op volle sterkte te spelen; zowel qua geluids- als energieniveau. Dit level was zo hoog, dat het publiek vooraan bij het podium achteruit deinsde. Een deel zocht zijn heil op de balkons, een deel dicht bij de bar achterin de zaal. Ik was totaal gefascineerd door dit fenomeen. Natuurlijk luisterde ik, zoals ik had geleerd, maar de muziek-energie die mijn hele lichaam beukte deed mij alles om mij heen vergeten. Na een tijd zag ik mensen op de grond zitten met hun vingers in hun oren. Spreken met mijn groepje was onmogelijk; we keken elkaar aan en raakten in een trance van kracht. Na een uur was het concert voorbij maar ik voelde me alsof er een oneindig durende straal, een kanon op me was afgevuurd. Vol was ik; er kon niets meer bij; zelfs de woorden van mijn kompels verzandden in een sompig brommen.

Terwijl het concert nog in mijn hoofd en lijf doorstriemde fietste ik naar huis. De volgende ochtend hield de piep in mijn rood aangelopen oren aan… tot ik de gambasonate van Bach opzette. De zacht strelende klanken zalfden mijn hoofd en gehoor, mijn hele lijf. Ik kon weer luisteren naar de wereld om me heen. Ik zou de beukende energetische ervaring van The Ramones niet hebben willen missen, maar zonder de genezende kracht van Bach kan ik niet; nooit.

gepubliceerd op 16 september 2020