Hoe zal ik u ontvangen?

door Joan de Roos

Onlangs ontmoette ik oude vrienden en na de begroeting spraken we over de manier waarop we elkaar hadden benaderd. Sommigen van ons hadden de verplichte drie  zoenen uitgewisseld. Anderen hadden elkaar keurig een hand gegeven. Enkelen wisselden een ferme knuffel uit.
“Hoe zal ik u ontvangen, hoe wilt gij zijn ontmoet”. De  eerste zin van een oud adventslied schoot me toen te binnen.
Wat begroetingsrituelen betreft is het een spannende tijd. Je bent niet altijd zeker  wie er prijs stelt op welke begroeting.  Onlangs klaagde een vriend van me  dat een kennis hem niet echt zoende bij de verplichte drie zoenen, maar  dat deze “in de lucht” zoende.  Zo kan een eenvoudige alledaagse begroeting nog te denken geven.
Vaak voel je echter wel aan wat iemand al dan niet op prijs stelt.
In sommige kerken wordt nu en dan, in andere zelfs wekelijks een vredesgroet uitgewisseld.
In de Oud Katholieke kerk is het een vast onderdeel van de mis.
Als jongere vond ik zo’n moment erg griezelig. Verplicht handen geven en een groet uitspreken was voor mij niet het meest geliefde onderdeel van een dienst.
Inmiddels ben ik niet meer zo verlegen. Het is een ritueel dat een vast verloop heeft en  heel  veilig aanvoelt. Je wenst elkaar “de vrede van Christus” of kortweg “vrede” toe.
In Vrijburg kennen we dit ritueel niet. Wel kun je een lid van het bestuur en eventueel een voorganger voor de dienst  en de voorganger  na de dienst een hand geven.
Een enkele keer zie ik dan een zoen of  hug van geloofsgenoten die dat durven of nodig hebben.
Zolang er mensen zijn op aarde zal er nog veel te denken en te voelen zijn bij de meest eenvoudige ontmoetingen.
Ik groet van harte iedereen die dit leest en wens hen vrede.

 

gepubliceerd op 15 september 2014



Alle columns