Twee Rozen (bijdrage van Corine Wepster)

Het is november, maar ik heb twee rozen,
ontroerend broze, in een bruinstenen kruik,
nog botten zijn het, maar het groene luik
gaat open onder druk van wat gaat blozen.
Het is november, maar ik heb twee rozen,
waarin ik al de weelden van de zomer ruik,
saam met de hovenier, na aarzelen gekozen,
betoverd voor een kleine serrestruik,
wijl buiten al wat bloeide lag bevrozen,
de zomer zelf gevangen in een kruik.
Het is november, maar gij hebt twee rozen,
twee kinderen, twee blonde, schuldeloze,
twee botten die gaan open als mijn rozen,
ontroerend broze, in een bruinstenen kruik.

Hubert van Herreweghen

Het gedicht Twee rozen is een heel muzikaal gedicht, het ligt heel goed in het gehoor door de cadans. November staat voor kil, guur en naar. De twee rozen zijn daarvoor een compensatie. Het zijn barre tijden, maar kijk eens…je hebt twee rozen die alle weelde van de afgelopen, mooie zomer weer in huis halen. De rozen worden beschreven als heel kwetsbaar, in vele bewoordingen. Laten we ze koesteren. De rozen geven hoop. Als we ze met liefde behandelen, komen ze uit. Dan staat er tegenover deze barre tijd hoopgevende bloei van een en al schoonheid.

gepubliceerd op 13 april 2020