7-delige serie: In je vorm vallen; over rituelen, dit is deel 6.
Tot aan Pinksteren, hebben we als thema voor de wekelijkse vrijzin-nige miniaturen:
In je vorm vallen, over rituelen.
Geschreven door Sarah Ganzert
Voorgelezen door Sanne van Deursen
Geluidsmontage Seth Mook
Titel : Bal Masqué
De wind strijkt door mijn haren. Het geeft een koud tintelend gevoel. De zon schijnt hier in het zuiden van Frankrijk het hele jaar zo fel, dat een zonnebril onontbeerlijk is. Monty huppelt voor me uit met zijn staart in een vrolijke krul. Overal loopt de natuur uit: na de mimosa en de amandelbloesem zijn de kersen aan de beurt, pinksterbloemen, wilde hyacinten… Opgenomen in een overdaad van tedere kleuren nemen mijn gedachten mij mee naar een andere tijd.
***
Het was hartje winter, de ijsbloemen stonden op de ramen van mijn studentenkamer in de Folkingedwarsstraat in Groningen. Jaren geleden heeft iemand ooit doorzichtige plastic vellen met punaises op de kozijnen geprikt. Het is nog steeds even koud en je ziet nog minder wie er voorbij komt.
Ik stap uit bed en zoek snel de lucifers om de oliekachel aan te maken die naast mijn bed staat. Een sterke geur van stook olie verspreidt zich. Meteen duik ik weer onder de dekens.
Ruim een uur later sta ik op. Op de gang stinkt het naar rot hout en stof. In een hoek bevindt zich een granieten aanrechtje. Daarboven zit een vergroend kraantje, waaraan een slangetje is bevestigd om spatten te voorkomen. De meest elementaire hygiënische handelingen werk ik zo snel mogelijk af: brrrr….
Naast het aanrechtje staat een snoes van een antiek houtoventje. Erop een meer prozaïsch tweepitsgastoestel. Als ik het zwartgeblakerde keteltje oppak springen de muizen van de schrik in de gootsteen. Wie schrikt er trouwens van wie? Na in een kom wat cacao en suiker te hebben gemengd met heet water, spoed ik mij terug naar de kachel.
Tussen twee schuiframen staat een gebarsten spiegel. Ervoor een gammele stoel, ernaast een schoenendoos gevuld met doosjes, bakjes, kwastjes, flesjes en wat nog meer?
Het is een heel karwei: zo verwaarloosd als alles op deze verdieping is, (ik wist indertijd niet wat een stofzuiger was), zo zorgvuldig kwijt ik mij van de taak mijn uiterlijk op orde te brengen.
Eerst cleansingmilk, dan huidversterkend water, vervolgens dagcrème. Dan volgde het precisiewerk: foundation… Als een indiaan, maak ik me op voor de strijd.
Oh, my…., daar gaat de bel. Wie, in Gods naam, komt op dit uur langs? Voor mijn vriendinnen is het veel te vroeg. We zien elkaar nooit voor laat in de middag om met een bierglas AH sherry in de hand, onze ervaringen van de vorige avond te bespreken. Maar om elf uur ’s morgens…..
Misschien is het de postbode? Oh nee…: echt onmogelijk om open te doen. Stel je voor dat de man me zo zou zien: net uit bed…. om je dood te schamen! Nee, dan ga ik later wel langs het postkantoor. Ik neem een lange kwast uit de schoenendoos en doop die in een flesje pikzwarte eyeliner. Een vak op zich. Wie het nooit heeft gebruikt heeft geen idee… Dan volgt de eyeshadow in alle kleuren van de regenboog…
Tegen de middag ben ik klaar om naar het Academiegebouw te gaan om daar een zwaar gesubsidieerd broodje kaas te gaan eten.
***
In het hier en nu, terug van de wandeling, geniet ik van een glaasje kruidenthee op het terras: de lentebries langs mijn wangen. Hoe nauw kan je je verbonden voelen, midden in dit overdadig geschakeerde groen, met al die kleurrijke veldbloemen zo teder, zo onbeduidend, zo efemeer.
Waarom maakte ik al die jaren van mijn gezicht een schilderij, een masker? Een masker om me te verbergen? Te beschermen…? Voor wie? Tegen wat?
Het was een “bal masqué”. Het is lang geleden en ver weg hier tussen de bloeiende tijm en de wilde lavendel.
gepubliceerd op 16 mei 2023