Geschreven door Margriet Dijkmans van Gunst
Voorgelezen door Sanne van Deursen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Brief aan
Titel: Beste Murad.

 

Beste Murad,

Vandaag ben ik jarig maar ik ben zo verschrikkelijk verdrietig, zo intens verdrietig. Eigenlijk zijn er geen woorden voor. Maar ik zal proberen het uit te leggen.

Gisteravond zag ik je op het journaal van acht uur. Je huilde en je krijste in paniek: “Waarvoor is dit nodig”, en je lange armen zwaaiden wanhopig door de lucht. Je stond op de parkeerplaats van het ziekenhuis waar net een inslag had plaats gevonden. Ik zag rennende, schreeuwende mensen die elkaar probeerden te helpen bij het redden van slachtoffers. Complete chaos. En ik zag jou. Met je 13 jaar zag je er zo kwetsbaar en zo hulpeloos uit …de tranen sprongen in mijn ogen. Ik kon niet verder kijken.

Om half tien werd ik als een magneet weer naar de televisie getrokken. Ik wilde je terugzien. Opnieuw kwam je in beeld en opnieuw was het verschrikkelijk. Nu kon ik langer kijken, gelukkig maar, want ik zag dat een oudere man je hoofd vastpakte, je tegen zich aantrok en je probeerde zo wat te troosten. Er was daar dus iemand die je wanhoop zag. Dat troostte me een beetje.

Maar het laat me niet los. Dat beeld van jou en wat jij gezien moet hebben. Dat moet verschrikkelijk zijn. Heel veel doden, heel veel slachtoffers met vreselijke wonden. Heel veel puin, heel veel roepende, wanhopige mensen.
Wat betekent dit voor je! Hoe kan je verder leven als je dit meemaakt.
Zal je ooit nog een verjaardag kunnen vieren?

Ik wil je een naam geven, een mooie naam. Murad.
Al ken ik je niet; ik her-ken je wel. Want terwijl ik naar je kijk, zie ik ook mijn bonus-kleinzoon,
Robin, van 13. Jullie zijn ongeveer even groot en hebben hetzelfde mooie slungelachtige figuur van een puber maar verder houdt de gelijkenis op. Robin leeft in een vrij land, kan een sport kiezen die hij wil, kan een school kiezen die hij wil en kent geen dreiging van oorlogsgeweld.
Wat een contrast met jou Murad. En precies dat, dat contrast, maakt me zo verschrikkelijk verdrietig…
Soms pak ik Robin vast, net zoals die oudere man jou vastpakte, voor een knuffel. Hoe graag zou ik jou ook een knuffel geven. Maar je bent te ver weg, te onbereikbaar. Ik zou je willen behoeden voor alles wat je nog te wachten staat. Want misschien word je gek van al die beelden in je hoofd. Met een kans dat je wilt terugslaan en een fanatieke Hamas-aanhanger wordt?? Niemand die het weet maar dat je leven getekend is, lijkt me overduidelijk.

Vandaag en morgen en overmorgen en over-overmorgen ga ik bidden en hopen dat jij mensen blijft tegenkomen die je af en toe vasthouden zodat je voelt dat er van je gehouden wordt en dat je gezien wordt.
En tegelijk blijf ik bidden en hopen op een ogenblikkelijk staakt-het-vuren.

Lieve Murad, ik ga stoppen maar weet dat ik, en met mij veel mensen hier in Nederland, van jou en van je vriendjes houden en vaak aan je denken.

Met veel liefs van Margriet

gepubliceerd op 7 november 2023