“Houd je lendenen omgord en je lampen brandend. Jullie moeten net zo doen als mensen die hun heer opwachten wanneer hij thuiskomt van de bruiloft, om hem, als hij komt en aanklopt, meteen te kunnen open doen. Gelukkig zijn de knechten die de heer wakend aantreft bij zijn komst. Ik verzeker jullie dat hij zich omgordt, hen aan tafel nodigt en rondgaat om hen te bedienen.”
Lucas 12:35-37 (Willibrordvertaling)
Met deze woorden houdt Jezus van Nazareth zijn leerlingen scherp. Want naast zijn ontmoetingen met mensen van allerlei slag, spreekt hij ook af en toe met zijn metgezellen.
Rembrandt
Om hen moed in te praten,maar dus ook om hen bij de les te houden. En ook hier doet hij dat met beeldtaal. De leerlingen moeten er goed op bedacht blijven waarvoor ze op pad zijn. Voor het aankondigen van het koninkrijk van God. En ze mogen daarin niet verslappen, hoe menselijk dat ook is. Nee, als nachtwakers dienen ze op wacht te staan en uit te kijken naar hun heer; zoals knechten dat doen bij een baas, die een feest gevierd heeft en niet het minste: een huwelijksfeest.
Dat koninkrijk was in Jezus’ dagen, meer dan in de onze, iets wat nog te gebeuren stond. Er werd naar uitgekeken en je moest je erop voorbereiden. De leerlingen hadden daarbij de belangrijke taak van wegbereiders. Niet alleen om voor Jezus de weg vrij te maken, maar ook zelf mensen aan te spreken, te ontmoeten en te vertellen van die nieuwe weg in het leven.
Of was het misschien de vergeten weg?
Een leven van rechtvaardigheid tegenover de ander, een leven van vrede met de ander; maar ook van vrede in jezelf. Een leven waarin je een voorbeeld bent en dat mag laten zien.
Maar dat dien je niet van de toren te blazen, maar in eerbied en met respect voor te leven.
Zo kun je in liefde leven en die liefde uitdragen, al gaat met het vers uit 1 Corinthen 13 ook op: ‘stukwerk is ons pogen’.
Tot waakzaamheid voor dit leven roept Jezus zijn leerlingen op. Daarmee dienen zij God, die de levenskracht van mensen is. Uit zijn prediking komt zo de milde mens naar voren, die ook een sterk mens is. Zo interpreteer ik tenminste Jezus’ mensbeeld. Mildheid is geen zwakte, integendeel het is de moeilijkste levensoefening die er is. Hoe gemakkelijk is het niet iedereen met geschreeuw te overstemmen of juist je geheel uit de kring van mensen terug te trekken.
Mildheid betekent een positieve betrokkenheid op je medemens en je leefomgeving. En is beslist niet een leven zonder keuzes maken of zonder ergens voor te gaan staan: ook Jezus’ lessen komen vaak genoeg pijnlijk over als hij mensen tot een ander inzicht wil brengen.
Zijn wij wel wakker genoeg om deze mildheid als alomvattende kracht in ons midden, ja midden in de samenleving, te laten blijven of terugkeren? Hebben we deze overtuiging, dit uithoudingsvermogen, deze ‘vechtkracht’?
Of geven we ons gewonnen? Is het rijk aan de schreeuwers die mensen uitsluiten, en die hun mening geven verwarren met de waarheid spreken?
Laten wij dus waakzaam blijven, zodat niet wat van het rijk van vrede en rechtvaardigheid al onder ons aanwezig is, onder onze ogen zal verdwijnen.
gepubliceerd op 23 oktober 2007