Ik doop jullie met water ten teken van jullie nieuwe leven, maar na mij komt iemand die meer vermag dan ik; ik ben zelfs niet goed genoeg om zijn sandalen voor hem te dragen. Hij zal jullie dopen met de heilige geest en met vuur. Hij houdt de wan in zijn hand, hij zal zijn dorsvloer reinigen en zijn graan in de schuur bijeenbrengen, maar het kaf zal hij verbranden in onblusbaar vuur.
[Matteüs 3: 11 en 12; NBV]
In deze laatste weken van mijn aanwezigheid in uw midden en in de stad Amsterdam ontkom ik er niet aan om terug te blikken naar de twaalf jaren die nu bijna achter mij liggen. En ‘toevallig’ vallen zij samen met de laatste weken van het kalenderjaar 2007. Het lijkt er dus op dat ik mijn predikantschap in Vrijburg mooi kan afronden en in het noorden des lands zowel met de kalender als met het werk gewoon van voren af aan kan beginnen. Maar zo eenvoudig is het natuurlijk niet. Twaalf jaar is een hele periode en met de Remonstrantse Gemeente, het Samenwerkingsverband en met Vrijburg is een heleboel gebeurd en er is veel veranderd. Daar zult u mij later in december nog wel over horen.
Terugblikken doe ik ook in de persoonlijke sfeer. Wij hebben hier een mooi leven opgebouwd en drie kinderen gekregen. Velen van u zijn er getuigen van geweest hoe zij zijn opgegroeid van baby’s tot kleuters die de kerkruimte verkenden en uiteindelijk tot de basisschoolkinderen die ze nu zijn. Ik ervaar het als een groot goed, dat zij in een zo kindvriendelijke gemeente een thuis hebben. Ze nemen daar beslist veel van mee, net als wijzelf. Nee, weggaan is niet eenvoudig, ook niet als het nieuwe kerkelijk jaar net is begonnen. In de adventtijd die nu aanbreekt, richten we ons immers niet op het verleden, maar kijken we juist naar de toekomst, spreken onze verwachtingen en hoop uit voor een betere wereld. Maar misschien liggen de balans opmaken, afscheid nemen en weggaan aan de ene kant en uitkijken naar het nieuwe wel in elkaars verlengde.
De neefjes (l. Johannes).
Raphael; een fresco in het Vaticaan
In de tijd voor Kerst is Johannes de Doper bij uitstek degene die met ons meegaat op weg naar de geboorte van het Christuskind dat het zinnebeeld is van vrede en gerechtigheid, van mens zijn met de mensen, rijk of arm. Matteüs laat vooral de volwassen kant van Johannes zien. Hij is de profetische figuur die mensen voorbereidt op de grotere mens na hem. Jezus van Nazareth. Lucas echter tekent Johannes als de Jezus avant la lettre, in een bijna net zo wonderlijk geboorteverhaal als dat van zijn neefje de ‘grote’ Jezus. Maar net zo min als boodschapper Johannes is Jezus een lieverdje. Dat kun je ook niet zijn als je de wereld wilt veranderen. Je kunt het wel in en met liefde verkondigen, maar de boodschap is vaak hard, tast je aan in je gewone leven, omdat je iets los moet laten of juist voor anderen moet opbouwen. Dat blijft een tegendraads gebeuren. Maar het lichtende visioen loslaten kunnen we niet en de inzet ervoor mogen we met Kerstmis vieren!
Als een gezegend mens vertrek ik uit uw midden, maar niet voordat wij elkaar op 16 december of met Kerst Gods zegen hebben toegewenst
gepubliceerd op 1 december 2007