Geschreven door Sarah Gantzert
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: De zeven Hoofdzonden, Vraatzucht

La Grande Bouffe, het Grote Vreetfestijn

De film ‘La Grande Bouffe’ werd uitgebracht in 1973 en veroorzaakte een groot schandaal bij het Festival in Cannes.
Journalisten voorspelden het einde van de carrière van de nog jonge, maar al bekende acteurs zoals Marcello Mastroianni, Philippe Noiret en anderen.
Het is ook een weerzinwekkend tafereel.
Vijf heren van middelbare leeftijd, behorend tot de gegoede burgerij hebben besloten zich letterlijk dood te eten. Ze komen samen in de villa van Philippe, rechter in het dagelijks leven, die zijn vrienden heeft uitgenodigd om bij deze vreetpartij te assisteren. Eén deelgenoot is chef-kok in een gerenommeerd Parijs’ restaurant: die neemt de leiding in de keuken.
De Italiaanse regisseur Marco Ferreri verklaarde tegenover de pers, dat het een kritiek is op de consumptie maatschappij (in 1973 was het grote koopfeest pas begonnen). Een helderziendheid die de film nu haast nog erger maakt dan dat die toen al was. Het is de uitzichtloosheid van de atheïst die buiten het materiële bestaan, geen zin aan het leven kan geven. Wat blijft is een leegte met als enig tijdverdrijf: consumeren.
Op Internet zijn beroemde passages van de film gemakkelijk en gratis te vinden. Zo zien we één van de heren steeds luider op een piano spelen om zijn winderigheid te overstemmen; zonder effect.
Er zijn ook dames van de partij en uiteraard is er seksueel geen enkele terughoudendheid.
Een aantal van hen wordt het te gortig naarmate de avond verstrijkt en vertrekt.
Eén voor één vallen de disgenoten dood. Volgevroten, aan het eind van hun latijn.

Eigenlijk doen deze mensen niks verkeerds. Er komt geen misdaad aan te pas, geen leugen of bedrog, geen geweld.
Volgens de heersende moraal is er dus niets aan de hand.
Wat niet wegneemt dat naarmate de film vordert, net als bij de jury in Cannes, een steeds groter gevoel van walging zich van je meester maakt.

We mogen aannemen dat de Katholieke Kerk de zeven hoofdzonden heeft bedacht om ons te behoeden voor dergelijke uitwassen. Maar de vraag is of dat effectief is: verbieden, bedreigen met hel en verdoemenis?

Wie mij kent, weet dat ik enthousiast yoga doe. Een aantal jaren geleden leidde dat ertoe dat ik me inschreef voor een yoga-teacher-training. Ik had al begrepen dat het niet alleen ging om wat wij zien in zaaltjes met vaak elegante jonge vrouwen, die allerlei prachtige houdingen aannemen.
Nee, nee, het gaat over verbinding van lichaam en geest. En tijdens de opleiding leerde ik daar heel veel meer over.
Over yoga wordt al gesproken en later geschreven lang voor de geboorte van Christus.
Voor ingewijden: de Pantajali soetra’s en de Bhagawad-Gita. Eén van de belangrijkste teksten voor Hindi. Bij Gandhi lag het op het nachtkastje.
Geen yoga zonder Yama’s en Niyama’s: alfa en omega van deze filosofie.
De Yama’s bestaan uit vijf leefregels waar yogi naar proberen te leven.
1. Ahimsa: geweldloosheid ( dat alleen al hield Ghandi zijn hele leven bezig)
2. Satya: waarheid
3. Asteya: afwezigheid van hebzucht
4. Bramacharia: zelfbeheersing, terughoudendheid
5. Aparigraha: afwezigheid van jaloezie

Ja, dat was een verrassende ontdekking en ook helemaal niet. Zo herkenbaar.
Het sluit naadloos aan op de zeven hoofdzonden. En tegelijk zo verschillend in de benadering van de mens.
Geen verboden, geen straf die je boven het hoofd hangt. Alleen een uitnodiging om volgens deze deugden te handelen.
We verwijten in het Westen de Oosterse filosofieën vaak, dat het sterk naar binnen gekeerd is: navelstaren vinden velen dat.
Maar als ik dit lees, denk ik dat de wereld er toch niet op achteruit kan gaan als we proberen deze deugden in het oog te houden.
En utopisch gesproken: stel je voor dat een hele groep mensen dat zou doen….. een droom.

gepubliceerd op 18 oktober 2022