Een Geheim, #261

door Vrijzinnige Miniaturen

7-delige serie: In je vorm vallen; over rituelen, dit is deel 1.

Voor de komende zes weken, tot aan Pinksteren, hebben we als thema voor de wekelijkse vrijzin-nige miniaturen: In je vorm vallen, over rituelen. We wensen je veel luister- en leesplezier.

Het podcastcollectief, Rachelle van Andel, Dik Mook en Margriet Dijkmans van Gunst

 

Geschreven door Dik Mook
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Titel: Een Geheim

Als ik ’s ochtends wakker word, dan doe ik de gordijnen open, ga op mijn knieën zitten, buig voorover zoals een moslim doet en strek ik me zo ver mogelijk uit naar voren, waarbij ik zo diep mogelijk in de knieën zak en 10 keer diep adem haal.
Deze oefening leerde ik zo’n 25 jaar geleden van een trainer waar ik wekelijks lichaamsoefeningen deed om in vorm te blijven. Maar hij leerde mij ook dat lichaam en geest bij elkaar horen en direct invloed op elkaar uitoefenen. Zo combineerde hij altijd meditatie met lichamelijke training.
Mijn gewoonte om bij het opstaan mijn rek-oefening te doen werd zodoende ook een meditatie. En met die combinatie van meditatie en lichamelijke oefening werd mijn gewoonte een onmisbaar element in mijn dag; zonder kan mijn dag niet beginnen. Juist door de aandacht die ik er aan besteed, wordt deze start van mijn dag een ritueel in plaats van een gewoonte, krijgt het een betekenis die meer is dan wat een buitenstaander ziet. Ik zie de dingen die dag letterlijk en figuurlijk scherper.
Soms betrap ik mij er op dat ik mijn ochtendritueel afraffel, ik mijn aandacht er niet bij heb en alleen maar denk wat ik straks moet en wil doen. Mijn beweging, mijn ademhaling wordt slaafs bewegen. En al na een paar dagen merk ik dat ik weer in een gewoonte ben vervallen en dat het niet meer ‘werkt’. Die dagen kom ik niet op gang en ik word somberder.
Wanneer ‘werkt’ een ritueel dan, wanneer wordt een gewoonte een ritueel en een ritueel een gewoonte? Van een afstand bekeken kan een ritueel er precies zo uitzien als een gewoonte. Niet alleen zit de werking van het ritueel in de aandacht die de uitvoerder en eventueel de participant in de handelingen leggen, maar ook in het geheim, het mysterie dat er in besloten ligt. Het is toch een raadsel waarom een ritueel als het aansteken van een kaars kan troosten èn kan bemoedigen èn een uiting van vreugde kan zijn èn van verdriet. En hoe is het mogelijk dat het in alle culturen voorkomt. Het zal zonder twijfel te maken hebben met het mysterie van het leven; het besef dat wij als mens nooit ten volle kunnen begrijpen dat we leven. We kunnen dat leven slechts ervaren. En die ervaring willen we tot uiting brengen in een ritueel.
Ja, het is een mysterie hoe het komt dat mijn ochtendritueel mij zo goed doet, hoe ik zogenaamd ‘in mijn vorm val’. Mijn huidige Chi Kung leraar-trainer zegt altijd dat de oefeningen die we doen niet de bedoeling hebben een ander mens van mij te maken maar juist wie ik ben kunnen versterken. In die Chi Kung oefenen we om, met mijn verkeerde houding of vastzittende spieren en al, mij goed te voelen in mijn vel, letterlijk en figuurlijk. Oftewel mijn ‘vorm’ te leren kennen en daar positief in en mee te leven.
Al met al is het een geheim dat het zo werkt, dat mijn ochtendritueel mij tot een positief mens maakt. En dat wil ik een geheim laten; ik denk dat als mijn geheim ontrafeld wordt, de werking ervan ook verdwijnt; En ik dan niet meer in mijn vorm val.

gepubliceerd op 11 april 2023



Alle columns