7-delige serie: In je vorm vallen; over rituelen, dit is deel 3.
Tot aan Pinksteren, hebben we als thema voor de wekelijkse vrijzin-nige miniaturen: In je vorm vallen, over rituelen.

Geschreven door Herman Vinckers
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Titel: Licht dat ons aanstoot

Augustus 1999. Na een reis met boot, trein en bus arriveren we rond het middaguur in Gargrave, North Yorkshire. Als eerste gaan we de karakteristieke Engelse dorpskerk binnen om een kaars aan te steken en zo de zegen over onze reis af te smeken. Een vriendelijke vicar heet ons welkom en wijst trots op de kleurige rechthoekige koektrommels die her en der in de kerkbanken liggen. Bij nadere beschouwing blijken het geborduurde kussens te zijn, allemaal het werk van nijvere gemeenteleden. Nee, een kaars branden kan helaas niet in zijn kerk, maar er is wel een gastenboek. Uiteraard schrijven we daar onze namen in en vervolgens gaan we op pad. Het is mijn eerste langeafstandswandeling met mijn kersverse verkering, die nadrukkelijk had gezocht naar ‘iemand om mee te wandelen in Engeland.’ Als ik maar slaag voor deze pittige Pennine Way…
Ik heb geen enkele illusie dat wel of geen kaars aansteken iets uitmaakt voor het welslagen van een vakantie. Maar toch doe ik het altijd als het kan, het is een mooi ritueel. Het geluid van de munt die in het metalen busje valt, en het ene vlammetje dat met het andere wordt aangestoken. Lukt het op de eerste dag niet, dan volgt er vaak verderop nog wel een kerk waar het kan. En als het er niet van komt: ook geen man overboord.
En toch is het branden van een kaars onderweg in een kerk voor mij meer dan een loos ritueel. Behalve een vraag om steun voor de reis is het ook een moment van aandacht, bijvoorbeeld voor de mensen die me ontvallen zijn of voor hen die om wat voor reden dan ook wel een beetje extra licht kunnen gebruiken. Een gebed, zo je wilt.

Twee weken na het begin in Gargrave bereiken we de finish in het Schotse dorp Kirk Yetholm*. In het Border Hotel aldaar krijgen we een gratis halve pint bier, die traditiegetrouw wordt uitgereikt aan alle wandelaars die het eind van de Pennine Way hebben gehaald. Ook zonder het aansteken van een kaars – het is er onderweg niet meer van gekomen – is het een weliswaar uitputtende, maar zeer geslaagde trektocht geworden. En de verkering is gebleven en er volgden nog vele mooie wandelingen.

gepubliceerd op 25 april 2023