Het viel me de afgelopen jaren op dat kerst steeds meer een lichtfeest wordt, nauwelijks nog kerststalletjes, steeds meer lampjes overal. Een feest dat viert dat het weer lichter wordt, hoopvoller, een nieuw begin, goede voornemens. Niet vreemd dat de geboorte van Jezus op het moment van zonnewende wordt gevierd. Hij brengt de boodschap van hoop, het komend koninkrijk, vrede voor alle mensen.

Helaas kun je met recht zeggen dat je van die blijde boodschap weinig merkt. Oorlogen houden niet op. Materialisme en individualisme nemen toe. De mensheid lijkt onmachtig een antwoord te geven op milieuproblemen en schrijnende armoede. En zelf zijn we ook prima in staat om er een puinhoop van te maken. Onoplosbaarheid en uitzichtloosheid kunnen je bekruipen. Het valt me altijd op dat de dagen na Kerstmis helemaal niet lichter worden. Het blijft nog maanden donker.

En toch … en toch is Kerstmis goed nieuws. Iemand zei laatst: “kijken met de ogen van Jezus, hoe kijk je dan, wat zie je dan?” Huub Oosterhuis dicht (of bidt) dat prachtig in het kerstlied Licht, dat ons aanstoot in de morgen:

Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen
of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig leven mogen
en elk zijn naam in vrede draagt.

Het kerstkind is het licht dat in de wereld komt. Wij vragen het kerstkind om met zijn ogen te kunnen zien. Als we dat kunnen, dan zullen wij glimpen van het komend koninkrijk opvangen. Dan zullen wij zien dat wij onze medemens in zijn of haar waarde kunnen laten en tot zijn recht kunnen laten komen. En wij zullen dan zien dat het mogelijk is om onze naam, ons zijn, precies wie we zijn, in vrede te dragen, er genoeg aan te hebben.

Zou dat geen vrede op aarde zijn? Zelfs in de komende donkere dagen?

gepubliceerd op 19 december 2013