In mijn agenda, op mijn bureau, in mijn tas, op tafel, in een boek, overal liggen en zitten lijstjes. Het zijn allemaal aansporingen en herinneringen van wat ik moet of wil doen; van iemand bellen, tot het schrijven van bijvoorbeeld dit stukje. Het zijn allemaal dingen die op korte termijn gedaan moeten zijn. En als er één of twee dingen ongedaan op blijven staan, komen die op een volgende lijst, samen met nieuwe opdrachten. Er staan nooit dingen op als wandelen op de Noordpool of Japan beleven of een tijd in Beijing wonen of dergelijke grote dingen, hoewel ik dat best zou willen. Blijkbaar leef ik in een levensfase waarin ik nog niet denk: nú of nooit. Zo’n lijst van spectaculaire dingen die je wilt doen voor je doodgaat, wordt bucket list genoemd. In welke fase van je leven maak je een bucket list? Soms ben ik bang dat, als ik met pensioen ben, ik geen lijstjes meer maak, wat me een oneindig leeg gevoel geeft. De mensen die ik ken die plotseling door ziekte in een eindfase van hun leven terecht kwamen, hadden geen behoefte meer aan spectaculaire dingen. Zij hielden de dood op afstand door juist zo eenvoudig mogelijk te leven, thuis, genietend van de gewone dingen. Daarentegen zijn jonge, gezonde mensen bezig hun bucket list af te werken, alsof de dood hen al op de hielen zit. Degenen die werkelijk de dood in de ogen kijken, maken wel degelijk lijstjes, maar dan met die gewone dingen. Brood, kaas, naar de nieuwe tentoonstelling in het Stedelijk Museum, die en die bellen en de nieuwe Guus Kuijer lezen, bijvoorbeeld. Journalist Pieter Steinz, die de spierziekte ALS heeft, beschrijft dat ook en heeft boeken op zijn lijstje staan die hij herleest. Hij zegt: “Lijstjes maken is leven.” Ik denk dat ik altijd lijstjes blijf maken.

gepubliceerd op 3 juli 2014