1986 ligt al ver achter ons, toen de remonstranten het homohuwelijk officieel maakten als eerste geloofsgemeenschap ter wereld. Met Vrijburg als dé plaats waar deze levensverbintenissen plaatsvonden. Sommigen zullen zich de ingevlogen stellen uit Amerika, Duitsland en allerlei landen herinneren. Mijn God trouwt ook homo’s getuigt van deze pionierstijd.

De poster zou nu LHBTIQ+ moeten luiden, want vrijzinnigen willen alle vormen van geaardheid en voorkeuren insluiten. Niet alleen sexueel, maar elke vorm van menszijn. “In een kerk mag je er zijn om niet” zei de voorzitter van onze Delftsche zusterkerk: je hoeft niet te voldoen aan voorwaarden, behalve de liefde.

De benaming LHBTIQ+ duidt wellicht op de aanleiding tot de Nashville-verklaring. De vele vormen van menszijn en samenleven geven een chaotische wereldbeeld. Hoe toleranter, hoe veelvoudiger, hoe complexer. In een verlangen naar overzicht gaat men op zoek naar houvast op basis van rationele indelingen. Dit is goed, dat is fout. Aan de hand van bijbelteksten kan men zo een redenatie opzetten hoe te leven. Voilá, de systematische theologie is geboren. Zo ook de Nashville-verklaring.

Wij hebben systemen nodig om ons te organiseren. Maar het gevaar van welk systeem dan ook is dat het mensen uitsluit. Om in een systeem te passen – zoals onze verzorgingsstaat – moet je voldoen aan voorwaarden. Precies tegengesteld aan het streven van onze geloofsgemeenschap: er mogen zijn om niet. Dus systematisch nadenken over God en mensen is prima, als het maar niet oordeelt en niet uitsluit. Ook als de consequentie is, dat we dan zouden moeten leven met chaos en onoverzichtelijkheid.

Zoals het lied zegt:

Wees de zekerheid als twijfel
ons verlamt tot op het bot.
Laat in ons het inzicht rijpen
van wat mensen noemen ‘God’,
en zaai twijfel in mijn geest
als ik u te zeker weet.

gepubliceerd op 14 januari 2019