Samen je rug rechten  – #172

door Vrijzinnige Miniaturen

Geschreven door Carolien Morée
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Zomer

Afgelopen zaterdag 6 maart stond in de Volkskrant een gedicht van Marieke Lucas Rijneveld. Ze gaf na de commotie rond haar persoon, de vertaalopdracht terug van het gedicht ‘The Hill We Climb’van Armanda Gorman.
Ze reageert op de commotie met het gedicht ‘Alles bewoonbaar’.
Ik was geraakt door dit gedicht in de Volkskrant, door haar verzen die een antwoord vormen op haar besluit de vertaalopdracht terug te geven.
Door haar oprechte woede tegen onrecht, haar opkomen tegen het wegzetten van mensen om hun kleur, sekse en geaardheid. 

Ik voel verdriet en machteloosheid om het benadrukken van verschillen, het wegzetten van mensen.
Mensen zijn uniek; allemaal met een iets andere kleur, sekse en geaardheid. Die kleur, sekse en geaardheid maken deel uit van hun identiteit maar zijn er niet bepalend voor. Eeuwenlang werden ze wel bepalend gevonden, met gruwelijke gevolgen als slavernij, vrouwenmishandeling en onderdrukking van homo’s. Dat daarover wordt gedebatteerd, is een gegeven. Maar het doel van dat debat zou overbrugging van uiterlijke verschillen tussen mensen moeten zijn, niet de benadrukking ervan. En zeker niet het dwingen van jongeren om uit te komen voor hun -ontluikende- homoseksuele gevoelens op een reformatorische school.

“We close the divide because we know, to put our future first, we must first put our differences aside”, schrijft Amanda Gorman: We dichten de kloof, omdat we weten dat we, om onze toekomst voorop te kunnen zetten, eerst onze verschillen moeten overwinnen.

Juist met haar gedicht laat Marieke Lucas Rijneveld zien, dat ze mijns inziens uitstekend in staat was geweest het gedicht van Armanda Gorman te vertalen. Ik voel een diep respect dat zij knielt.
En put hoop uit haar laatste regels:
Jij wilt juist verbroedering, je wilt één vuist, en wellicht is je hand
nu nog niet krachtig genoeg, of moet je eerst die van de ander
vastpakken om te verzoenen, moet je daadwerkelijk de hoop voelen
dat je iets doet wat de wereld zal verbeteren, al moet je dit niet
vergeten: kom na het knielen weer overeind en recht samen de rug.

gepubliceerd op 6 mei 2021



Alle columns