Geschreven door Joan de Roos
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Glijbaan

“In de mallemolen van het leven draai je allemaal je eigen rondje mee”.
“Het leven is een schouwtoneel, elk kijkt er naar en krijgt zijn deel”.
Dat zijn van die mooie uitspraken die de kern van ons aardse bestaan in een notendop proberen samen te vatten.
“Gelijk het gras is ons kortstondig leven” is een oudtestamentische variant.
Hieraan zou ik nog willen toevoegen: “Geniet van de glijbaan van het leven, hij is zo kort en duurt maar even”. 

Toen ik nog kind was dacht ik nog als een kind, dat het leven met de zorg van de kant van mijn ouders en een beetje oppassen wel zou lukken.
Wat was het leven toen voor mij eenvoudig!

Hoogtepunt op de kleuterschool was het jaarlijkse uitje ‘kersen eten in het bos’.
Op de lagere school gingen we elk jaar in de laagste klassen MET EEN BUS(!) naar een speeltuin drie kilometer buiten het dorp.
In die speeltuin was een glijbaan. Door die glijbaan heb ik geleerd dat je als kinderen al voor elkaar kunt zorgen. De glijbaan was namelijk niet helemaal in orde. Ergens halverwege zat een soort nare hobbel. Een spijker was het nog net niet, maar het kon toch een gevaar voor je benen zijn.
De eigenaar van de speeltuin had daarom kleine matjes neergelegd waarop je naar beneden kon glijden. Helaas remde dat de vaart, waardoor sommige kinderen zonder matje de afdaling aandurfden.
De hele middag in de speeltuin was de glijbaan onder ons kinderen hét onderwerp van gesprek.
We waarschuwden elkaar voor de hobbel en probeerden aan te wijzen waar die zat. De meningen daarover waren nogal verdeeld. Voor de zekerheid wees ik voor mezelf de plek aan waar ik de hobbel moest gaan voelen en in mijn dij kreeg ik al bij voorbaat een raar gevoel, dat ook bij gebruik van het matje zich deed gelden. 

Na de school kwamen de grotere glijbanen van het leven. Gelukkig waren er ook matjes.

 

gepubliceerd op 19 april 2021