Voor het zingen ben ik weer naar de kerk gegaan. Na jarenlang sporadisch kerkbezoek ben ik toch weer een kerkganger geworden.
In de jaren zeventig ben ik van de kerk verwijderd geraakt. Dat was een erg pijnlijke ervaring.
Een docent op de faculteit waar ik studeerde (Theologie!) zei tegen me: “die jas van het oude middenorthodoxe geloof is je te klein geworden”. Hij kon dat zo tegen me zeggen. Ik vond dat toen nog hoogmoedig om het zelf zo te formuleren.
Dankzij liederen kon ik weer gaan geloven.
Willem Barnard heeft het een keer zo uitgedrukt: ik zing om te geloven. Ik bleef nu en dan een dienst bijwonen. Een hekel aan liturgie heb ik nooit opgebouwd. Zo bezocht ik ook nu en dan op zondagen wat toen nog de Remonstrantse kerk heette.
De preek? Ach….
Bidden kon ik helemaal niet meer.
Willem Barnard zei eens: “zingen is tweemaal bidden”. Van die kant bekeken heb ik dan toch nog heel wat afgebeden.
Augustinus en strenge calvinisten hielden helemaal niet zo van muziek in de kerk. De menselijke stem, dat kon nog net.
Juist door zang en muziek is de christelijke traditie zo waardevol. In de cantorij van Vrijburg zingen we elke week woensdag op de repetitie. Elke week een feestje. Zondags is het wat spannender: gaat het wel goed en klinkt het een beetje? Dankzij Leenke de Lege, onze dirigente, wordt het koor steeds beter en .. groter! Zingen zorgt ook voor een lijfelijke ervaring, die in de kerk vaak ontbreekt.
Qua tekst is zingen oefenen in geloven: welke tekst ligt me wel, waar heb ik weinig mee. Soms is er een tekst die ik niet waardeer, maar dan is de melodie weer zo prachtig. Of andersom.
Ik wens iedereen veel plezier en geloof toe bij het zingen in de kerk.

gepubliceerd op 9 mei 2013