Zonder woorden  – #175

door Vrijzinnige Miniaturen

Geschreven door Margot Brouwer
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Zomer

Vroeger gingen we altijd met de Vrijburgjongeren op Zomerreis. Elk jaar namen Dik en Margriet ons op sleeptouw door een ver en onbekend land, meestal ergens in Oost-Europa. Het mooiste was dat deze reizen ons, als jonkies, leerden hoe anders mensen daar leven; hoe weinig ze daar hebben, en hoe veel wij thuis eigenlijk hebben. Dit maakte me dankbaar, en ik realiseerde me ook hoe weinig je eigenlijk nodig hebt om gelukkig te zijn. Geen computer, geen TV, geen stenen huis, soms zelfs geen woorden.

In 2016 reizen we door Kirgizië: een voormalige Sovjetrepubliek waar Lenin nog steeds op zijn voetstuk staat. Een deel van de Kirgiezen leeft nomadisch: ze wonen in ronde tenten, ‘yurts’, en hoeden paarden en schapen in het indrukwekkende berglandschap. Met ons groepje logeren we een nacht bij zeer gastvrije nomaden. We worden uitgenodigd voor eindeloze theeceremonies en ook hun nationale drank, gefermenteerde paardenmelk, vloeit rijkelijk. Maar we maken ons toch een beetje zorgen over hoe we de lange avond met ze zullen doorbrengen. We spreken geen Kirgizisch of Russisch, en de nomaden spreken geen woord Engels. Gelukkig heb ik mijn ukelele meegenomen. Ons gastgezin vindt het geweldig wanneer we ‘Aan de Amsterdamse grachten’ zingen, en in ruil zingt hun dochtertje het Kirgizische volkslied.

Ook heeft Jasper speelkaarten bij zich, met plaatjes van Nederlandse taferelen. Met verbazing bekijken ze de windmolens, waterwerken en felgekleurde tulpenvelden. Plotseling bedenk ik dat we waarschijnlijk ‘doerak’ met ze kunnen spelen, een populair Russisch kaartspel. Eén probleem: doerak betekent ‘domkop’, dus als ze het kaartspel niet kennen gaan we een ongemakkelijke avond tegemoet. Voorzichtig vraag ik: “Eh, doerak?” Het valt stil in de yurt, en het gezelschap kijkt me verbaasd aan. Seconden lijken minuten, terwijl ik mezelf rood aan voel lopen. Opeens zie ik op alle gezichten een brede grijns verschijnen: “Doeràààk!”. Wat een opluchting! De rest van de avond spelen we met het hele gezelschap kaart. Zonder taal hebben toch intens contact, want muziek en spel verbindt mensen zonder woorden.

gepubliceerd op 11 mei 2021



Alle columns