Begin oktober ben ik in Kathmandu aangekomen.
De eerste de beste dag al ben ik meegegaan naar de Hope foundation, het kinderhuis wat vriendin Alice en haar Engelse partner Lez hielpen oprichten. Ze gaan jaarlijks een maand op bezoek. Ook nu. Als een soort van grootouders. Met een stichting, het PennyWhistle Project, vormen ze de financiële basis voor dit huis.
Iman, de kinderhuis-vader, had op het tempelcomplex waar de lijkverbrandingen plaats vinden een inloophuis voor op straat levende kinderen. Jongens, meisjes, acht jaar, wat ouder, wat jonger, verbonden in een ‘gang’, levend van offer gaven bij de verbrandingen, van kleine of grotere diefstal. Vaak zijn ze verslaafd aan lijm of alcohol. Soms hebben ze geen ouders meer, soms is er nog wel een vader of moeder, bijvoorbeeld in een dorp in de bergen. Alice, Lez en Iman ontmoetten elkaar ooit bij een muziek straatproject en zo is de Hope foundation ontstaan. Er wonen nu elf kinderen tussen de vijf en de veertien jaar plus overdag de twee kinderen van kokkin Anita. Ook die hebben geen veilige thuisbasis vanwege een aan alcohol verslaafde, verzorging opeisende vader.
Vandaag wordt op het binnenpleintje bij het huis het vijfjarige bestaan gevierd. Bini, de kinderhuis-moeder, ooit danslerares, heeft van alles met de kinderen ingestudeerd. Er is veelkleurige kleding voor gehuurd, met name Nepalese klederdracht. Ze beginnen met het Nepalese volkslied. Zo beginnen ze ook de dag op school. De schrille kinderstemmen raken me. Dan is er een dans met gitaarbegeleiding van Iman waarin ieder van de kinderen zich voorstelt. Ze noemen hun naam, in welke klas ze zitten en wat hun droom is. Dokter worden of architect, politieman, verzorger van mensen.
Er volgen dansen waarin en de meisjes en de jongens optreden. Sierlijke bewegingen met de handen, heupwiegen, diepe buigingen door de knieën. Een integratie van klassiek Nepalees en eigentijdse rock. Een gehuurde geluidsinstallatie geeft de muziek en het ritme. Bini maakte een prachtige choreografie en de kinderen doen het goed, verlegen en trots tegelijkertijd. Ze stralen. Buren kijken eerst toe door het gaas van de omheining, dan nodigt iemand ze erbij. Er klinkt applaus van het platte dak van een aangrenzend schuurtje. In de inmiddels donker geworden avond is de ontroering voelbaar. Over wat er in vijf jaar aan groei en ontwikkeling kon gebeuren. Bij de kinderen. En bij de hen groot brengende Iman en Bini, allebei nog maar begin de dertig. Al werkend hebben zij zich allerlei kwaliteiten eigen gemaakt.
In een free dance tot slot ontlaat zich de spanning. De kinderen trekken ons, Alice, Lez en mij mee in de kring. Ook op het schuurtje wordt gedanst.

Voor wie een bijdrage wil geven aan de Hope Foundation, dat kan via de ondersteunende stichting, het Pennywhistleproject, op IBAN NL 22 INGB 000 747 68 69.
Er loopt een aanvraag voor een ANBI status per januari 2017.

gepubliceerd op 17 november 2016