De voordeur is zeker honderd jaar oud. Zo ziet ie er ook uit. Een vaal wit bedekt nog gedeeltelijk de onderliggende verflagen. Onderaan de deur heeft de verf door het opspattend water losgelaten en zie je het hout. Dat is door de tijd vergrauwd en hier en daar aangetast. Augustus was de ideale maand voor buitenwerk. Met de minste kans op regen en een hoge temperatuur, kan het hout goed uitdrogen voordat de deur een nieuw aanzicht krijgt.
Eerst moeten alle oude lagen worden verwijderd: afbijten dus… De verpakking belooft dat in een halfuur meerdere lagen zullen oplossen als deze pasta dik is aangebracht op de oude verf. Om wat er nog over is van mijn oude handen te beschermen, doe ik dikke werkhandschoenen aan als ik het glijerige goedje uitsmeer. Zo wordt aanbevolen. Beter was geweest ook een zuurstofmasker op te zetten. De scherpe lucht die vrijkomt is voldoende om een paard te vellen. Maar ja, dat stond niet vermeld.
Het hallucinerend effect van het inademen van dit mij onbekende gif, opgeteld bij het warme weer, leidt me af van de arbeid. De deur zie ik in een waas, mistig als een beeld uit het verleden. Glazig kijk ik voor me uit: de voordeur van mijn ziel.
Van oud degelijk hardhout, kastanje waarschijnlijk. Door vele dikke verflagen beschermd tegen een vijandige buitenwereld. Daar waar de tand des tijds toch kans heeft gezien tot dat prachtige kastanje hout door te dringen, is het vermolmd, zacht gemaakt door verrotting. Vocht dat binnendringt en de weg vrijmaakt voor schimmels en beestjes van allerlei aard.
Ja, ik ben nog niet klaar met dit karwei.
Juist door zo degelijk de hele façade af te dichten voor alle boze invloeden van buiten, komt op die ene zwakke plek het ongeluk des te gemakkelijker binnen. Het opkruipende vocht kan, eenmaal achter de verflaag beland, geen kant meer op. Verdamping is niet mogelijk. Rotten dus..
Jammer genoeg blijkt het goedje niet in een half uur mijn probleem op te lossen. Twee maal daags, drie dagen lang een uur laten intrekken… Meer tijd dan ik verwacht had.
Meer tijd om na te denken.
En maar krabben, na een plamuurmes komt er een botte beitel aan te pas.
Na te denken over hoe verder. Over hoe het was en of het weer zo moet worden. Wat is er veranderd aan en in het huis achter de voordeur. Moet dat vertaald worden in het nieuwe aanzien van de deur?
Laag na laag. En dan nog schuren…
Na noeste arbeid verschijnt langzaam maar zeker het oorspronkelijke hout. Zeker, er blijven sporen van de oudste verflaag in de aderen van het hout zichtbaar. Het kastanje hout blijkt in perfecte staat: hardhout… ik zei het al. De rest is een kwestie van fantasie…
gepubliceerd op 29 oktober 2015