Afgelopen zondag 28 augustus namen wij afscheid van ds. Jessa van der Vaart. Eigenlijk volgens het boekje, want het is een goede gewoonte onder predikanten om na acht jaar van gemeente te wisselen. Toch zullen velen onder ons het vertrek van Jessa betreuren. Wij zijn gewend geraakt aan haar goede kwaliteiten! “Partir est mourir un peu” schreef Joost Röselaers al boven zijn afscheidscolumn. Afscheid doet iets in je sterven. Je moet iets loslaten wat je dierbaar is geworden. Dat geldt voor ons achterblijvers én dat geldt voor Jessa die vertrekt. Je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt.
Zekerheden, ja, die zouden wij graag met ons meenemen de toekomst in. Blijkbaar kan dat niet. Volgens bijbelverhalen is dat ook niet wenselijk. Zo zwerven de Hebreeërs lange jaren door de woestijn, totdat zij geleerd hebben te vertrouwen op hun God. Geen zorgen voor de dag van morgen. En ook Jezus’ volgelingen – eerst de twaalf en later een zeventigtal – worden op hun eerste reis zonder hun leidsman op weg gestuurd… zonder iets! Zekerheden zoals geld of een reistas mochten niet mee, zodat de volgelingen zich wel moesten openstellen voor wat de wereld hun te bieden had. Elke dag een godsgeschenk.
Zo geldt dat voor ieder van ons. Wij Vrijburgers wensen Jessa van harte een mooie toekomst in de Oude Kerk. Met een gerust hart, want die gemeente en die plaats heeft veel te bieden. En wij wensen onszelf een mooie toekomst, met telkens weer nieuwe voorgangers en telkens weer nieuwe leden en vrienden, die allemaal iets eigens te bieden hebben. Elke Vrijburger een godsgeschenk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

gepubliceerd op 18 augustus 2016