Van Lucebert, 1989:

maar wij die ons weer ver van alle ravage waanden
staan nu onder een bescheten hemel verweesd
eenzaam her en der op een armzalige aarde
voor de eigen tierige tijd bevreesd

De dichter / schilder Lucebert (1924-1994) schreef deze regels in 1989. Ik denk na de val van de muur. Het was toen niet direct crisis; eerder euforie. ‘De wereldvrede weer een stukje dichter bij’. Maar niet voor niets schrijft Lucebert deze regels midden in die euforie. Hoe gaat deze euforie uitpakken en wie worden de slachtoffers?

Wij, nu, waanden ons ook ver van alle ellende, ver van de ravage, maar we staan toch behoorlijk op onze neus te kijken nu die ravage ons toch treft. Velen zijn eenzaam en zien geen schoonheid meer; de musea, theaters en Ikea zijn dicht. En nu zijn we bang voor de tijd die nu woedt, voor alles en iedereen; wie kan ik nog aanraken?

En hoe mooi kan Lucebert dat zeggen; die schoonheid geeft troost, hoe troosteloos de inhoud ook is.

gepubliceerd op 28 maart 2020