Toen ik bladerde in de gedichten die ik geschreven heb, verwonderde ik me over een gedicht dat meer dan 20 jaar geleden is ontstaan. Voor dit gedicht kreeg ik toen een publieksprijs en een kunstenares maakte er een schilderij bij.

Misschien werd dit gedicht gewaardeerd omdat er een universeel verlangen in naar voren komt om iets te kunnen bijdragen aan een wereld die in chaos verkeert. Maar je voelt je eigenlijk ook te klein, te onvermogend om daar iets positiefs aan bij te dragen.

 

We zijn nu 25 jaar verder. Dit gedicht had ook nu geschreven kunnen zijn. Er gaat nog steeds veel mis in de wereld. Daar kan je natuurlijk blind op staren Je kunt er soms zo moedeloos van worden dat je ook niet meer het grotere plaatje ziet of die andere mogelijkheden dat het wel anders kan in je leven, in je opvattingen of door je geloof.

 

Soms is daar een heftige gebeurtenis voor nodig; iets dat je overkomt, iets dat je misschien zelf in de hand hebt gehad. Dan kan het zomaar gebeuren dat je andere keuzes gaat maken en andere prioriteiten gaat stellen. Dat je ogen geopend worden voor iets dat er toe doet. Dat kan je leven totaal op zijn kop zetten, waardoor je toch vol hoop en vertrouwen onbegrensde wegen inslaat.

 

Want hebt Gij niet in ons hart gelegd

woorden van zout, licht en recht?

Adem ons daarmee open, vuur ons aan

 

om in uw lichtval verder te gaan.

Blijf genadig met ons bezig

God, onzichtbaar, maar zo aanwezig.

gepubliceerd op 18 juni 2020