HET KISTJE

Lang geleden kreeg ik eens een oude hooikist . Door het vele gebruik was de binnenkant, het hooi en de stof er omheen, vies geworden. Ik sloopte dat er allemaal uit en maakte hem schoon. De buitenkant werd na schuren en beitsen mooi matglanzend donkerbruin. In zijn tweede leven was het kistje opbergplaats van landkaarten en stadsplattegronden. En nu is het aan zijn derde leven begonnen: als televisiemeubel. In de zijkant heb ik twee raampjes gezaagd en binnenin twee plankjes gemonteerd. Voor de ontvanger en de Dvd-speler. De buitenkant heb ik opnieuw geschuurd en gebeitst. Achterin is ruimte genoeg voor al het snoergekronkel. De televisie – niet zo’n grote- staat er bovenop.

Waarom vertel ik dit? Dat weet ik eigenlijk niet. Misschien alleen maar omdat ik er zelf zo tevreden over ben. Waar ik ook zo’n plezier in had was het “opleuken” met sierstiksels van oude, van mijn zwager gekregen bloezen. Dit zijn nu mijn Corona-jasjes.

Waarom doe ik dit? Uit geldgebrek? Absoluut niet! Uit zuinigheid? Ja, maar dat noem ik een anti-verspillingsgevoel en respect voor de materie. Het is ook zo dat ik in deze trage en lege tijd de rust vind om dit soort dingen te bedenken.

Heeft het iets te maken met “het verlangen geraakt te worden”? Toch wel: het streelt mijn zelfrespect!

gepubliceerd op 22 juni 2020