Met daverend geweld word ik de lucht in gekatapulteerd: ik ben op weg naar een ver land om te adviseren over onderwijs. Het grote blauwe KLM-toestel komt wat tot rust, de riemen mogen los, de maaltijd wordt geserveerd. Das war einmal…

Vanochtend fiets ik onder Schiphol door naar Hoofddorp voor mijn eerste dag als geestelijk verzorger in het hospice aldaar. Groter kan het contrast nauwelijks zijn: Van met een vliegtuig reizend over de hele wereld naar een fiets door de polder, van overleggen met ministers naar een gesprek met een patiënt aan het bed, van de snelheid en gejaagdheid in de grote wereld naar de rust en stilte rond het levenseinde. Op de fiets is alle tijd voor mijmeringen en die gedachten worden nu niet onderbroken door opstijgende vliegtuigen. Sterker nog, de rust op de luchthaven draagt bij aan het mijmeren. Het is een vreemd gezicht, al die vliegtuigen die daar maar staan, al weken.
Die vliegtuigen die niet vliegen brengen rust, ruimte, letterlijk en figuurlijk. Ze brengen ook pijn en verdriet, zoals ze daar staan. Voor mensen die carrières in duigen zien vallen, avonturen niet aan kunnen gaan. Voor mensen die niet naar hun dierbaren kunnen en daardoor ook niet bij belangrijke levensgebeurtenissen kunnen zijn. Wachten, aanvaarden, hopen, afscheid nemen, bakens verzetten.

Het gebeurt dagelijks in het hospice en het gebeurt nu ook overal om ons heen. De blik op een ander perspectief richten. Daardoor ontstaan nieuwe mogelijkheden. En dat is spannend, zoals een patiënte gisteren tegen mij zei. Als we het lidwoord veranderen zijn we weer bij die vliegtuigen op Schiphol, in die grotere wereld: Het blik op een ander perspectief richten. Ook dat is spannend en iets wat we samen kunnen doen. Daar wordt de wereld rustiger en mooier van.
Dat ervaar ik daar op mijn fiets door de polder: Ik ben op weg naar een nieuw begin.

Jan Berkvens

gepubliceerd op 3 juni 2020