Niet alleen het coronavirus
Is besmettelijk: hetzelfde geldt voor vriendelijkheid
Hoop en naastenliefde
(Rutger Bregman)

Om onze blog te starten dacht ik aan dit gedicht van Ida Gerhardt. Het gaat in dit gedicht ‘de reiskameraad’ naar mijn gevoel, zoals ik het lees over het Goede.
Als kind kon ik geloven in het Goede zonder aarzeling. Het was een soort muziektoon in de dag….of een lichtstraal, of een kleur. En plotseling ontdekte ik het als kind.
Later leerde ik dat je zo’n toon ook motief kan noemen. Een motief in jouw dag…. Net als een motief in een verhaal of roman. Of in een muziekstuk.
Zoals ik het gedicht van Ida Gerhardt begrijp gaat het over dezelfde (universele) ervaring.

De kunst voor mij is er elke dag mee in contact te blijven. Ook in de dagen van nu…… Mij te richten op het Goede, zonder aarzeling. Dan is het Goede je kompas is dat je ooit bij ‘Arkel’ vond . Je reiskameraad.
Maar de laatste zin verraadt dat je je onschuld tijdens het leven ook soms kwijt bent. Dat er meer aarzeling is dan vroeger. Daarom zijn ik en mijn reiskameraad gewaagd aan elkaar.

 

De reiskameraad

Op een onaards uur vertrokken
Wars van alles, zonder reisplan,
Elke overlegging mijdend
En mij weidend in mijn vrijheid
Bij het dansen van de draden
Weet ik feestelijk in mijn jaszak
Het kompas , dat onder Arkel
Ik als kind eens op een morgen
Heb gevonden in de wegberm

Dat mijn trots was, dat het nog is,
Dat ik Boreas gedoopt heb
Waaraan nooit iets gemankeerd heeft
Of ik zuidwaarts ga of zigzag,
Onomkoopbaar, onverbiddelijk
Richt zich de magneetnaald noordwaarts
Eindelijk reizen wij weer samen
Twee die bij elkander horen,
Twee die aan elkaar gewaagd zijn

Ida Gerhardt 1988 Adelaarsvarens

gepubliceerd op 19 maart 2020