Dit is de beker van het nieuwe verbond

Deze woorden zou Jezus gezegd hebben. Eeuwig jammer dat wij vandaag niet bij elkaar kunnen komen om dat verbond gestalte te geven. Elk jaar komen Vrijburgers bij elkaar voor een intiem herdenken van de laatste maaltijd van Jezus van Nazareth, zoals hij die vierde samen met zijn vrienden en volgelingen. Het is de opmaat tot zijn lijden en sterven. Op Witte Donderdag delen wij dan brood en wijn, alsof wijzelf aanzitten. De kleine groep maakt het mogelijk om dicht bij de angst en het lijden van Jezus te komen. En bij zijn solidariteit met zijn medemens. Solidariteit enerzijds en angst voor wat komen gaat anderzijds tekent ook onze gemoedstoestand nu. Als er maar geen al te grote ramp uitbreekt bij onszelf, onze naasten en in de wereld! En hoe kan ik anderen bijstaan zodat ook zij zich gezien en beschermd weten?

In de bijbelverhalen voorafgaand aan dit laatste avondmaal gaat het over de toekomst. Hoe de wereld beter kan worden ondanks tegenkrachten en hoe je daar als enkele mens aan kunt deelnemen. Het ergste moet nog komen, maar er is al geestelijke ruimte voor een visioen. Ook nu kunt u dat visioen in de kranten lezen: “we lopen al een tijd aan tegen de sociale en ecologische grenzen van onze doorgeglobaliseerde neoliberale maatschappij” / “Er is nu weer een kans op een nieuwe balans tussen markt, overheid en lokale gemeenschappen.” / “De omvorming van de huidige wereld van succes, vergelijken en winnen, naar een nieuwe wereld van compassie, gemeenschapszin en onderling vertrouwen.”

In de bovengenoemde bijbelverhalen worden mensen niet als groep aangesproken – niet jullie kunnen of zouden moeten – maar als individu – jij kan, het is voor jou dat deze weg open ligt. Een betere wereld blijkt ook nu weer bij mijzelf te beginnen! Laten we dan als startpunt deze bijzondere man nemen, die zijn leven als brood en zijn liefde als wijn deelde. Ik heb diepe bewondering voor deze en iedere mens die door blijft gaan met zijn of haar visioen van de liefdevolle manier waarop wij mensen met elkaar om zouden moeten gaan. Een visioen dwars door alle conventies en maatschappelijke ordening heen. Hardnekkig volhouden dat dat de enige weg is, en daar dan zelf de uiterste consequenties van ondergaan. Omdat zijn gedrag en denkbeelden ook inhouden dat wij onze comfortabele privileges durven opgeven. Zoals wij nu onze bewegingsvrijheid en welstand gedeeltelijk opgeven uit solidariteit voor anderen. Voor een betere wereld zullen wij een beker moeten leegdrinken. De beker van het nieuwe verbond. Het leegdrinken van die beker en het delen van ons brood, misschien is dat wel de vervolmaking van ons mensenleven.

Alleen in de diepste aandacht

voor de wereld die Jij zond

zal ik gaan doordringen in de dingen

en tot in de grond van mijn grond

 

alleen als het luide roepen

van mijn eigen stem verstomt

zal ik gaan luisteren met jouw oren

en gaan spreken met jouw mond

 

dan zal ik ook zien met jouw ogen

en vinden wat ik nooit vond:

de vereniging met de ander

in een wereld wijd in het rond

 

dan zal ik genezend gaan leven

en verbinden wat werd verwond

dan zal ik juichende opgaan

in de stoet van jouw nieuwe verbond.

 

“Grond” van Catharina Visser, uit Opstaan in stilte

gepubliceerd op 9 april 2020