Water wieg me

De muzikanten van de groep De Kift waren zich nog niet bewust van de impact van het Coronavirus, toen ze op een schip in Groningen, varend richting Delfzijl, bestaande verhalen en gedichten (van o.a. Rodaan Al Galidi; zie hieronder) tot muzikale juweeltjes omzetten. Liederen over eenzaamheid, weemoed en doorzettingsvermogen die ons juist in deze tijd zo mooi kunnen steunen.

Bij het zien van deze film, deze reportage (gemaakt door Sanne Rovers), werd ik geroerd door de schoonheid van de beelden, de teksten, de muziek en hoe die tot stand kwamen. Al varend, het landschap traag voorbij schuivend, trekt ook de ontwikkeling van de liederen aan me voorbij; wonderschoon. Of zoals zij zelf zeggen in de film, “We verrijken de teksten met muziek”. Wat mij betreft verrijken ze vervolgens de gezongen teksten met de prachtige beelden.

Me overvalt de troost die deze schoonheid me biedt. Zoals poëzie, zoals romans, zoals beeldende kunst, foto’s en film kunnen doen: ons uit onze vastgeroeste pijn losweken en dat we dan plotseling zien dat er een uitweg is, een perspectief.

Klik hier om de film ‘Water Wieg Me’ (53 min) te kijken: https://www.npostart.nl/de-kift-water-wieg-me/04-04-2020/VPWON_1302624

Mijn bestaan

Soms word ik wakker, bang
dat ik echt besta.
Angstig tast ik de muren af,
het bed, mijn nek
en zoek mijn gezicht,
maar ik kan het niet vinden.

Trillend sta ik op.
Ik doe het licht aan,
trek mijn onrust aan
en loop alleen
op de sneeuw die mijn hart bedekt.

Alles buiten
is nog steeds zoals het ooit gestapeld is.
Maar de wereld die mij koesterde,
tot ik ze geworden ben,
is verdwenen.

gepubliceerd op 14 april 2020