Wij zullen doorgaan! (door Joost Röselaers)

Klik hier om de opname van Joost Röselaers te beluisteren (7 minuten) : https://soundcloud.com/vrijburg-amsterdam/joost-roselaers-16-04-2020

In alle onzekerheden en vragen die ons de laatste weken omringen probeer ik houvast te vinden in verhalen, en in de traditie. Het spreekt immers tot de verbeelding, dat de quarantaine in verband met het virus ontstond tijdens de veertigdagentijd, van oudsher een periode van afstand nemen. Vervolgens was er sprake van een lockdown, en wel in de aanloop naar Goede vrijdag, met de zware steen voor het graf. En toch werd het ook dit jaar Pasen, het feest van het nieuwe perspectief. Ik heb het idee dat Pasen dit jaar intenser gevierd werd, en door een bredere groep, voorbij de grenzen van de kerk. Er was veel aandacht voor de betekentis van Pasen. Wij leven allen uit de hoop dat we weer voluit en in alle vrijheid mogen leven.

Nu zijn we Pasen voorbij. Ik weet niet hoe u het ervaart, maar ik begin minder behoefte te hebben aan duiding en stil staan bij wat ons overkomt. Ik wil vooruit kijken. Alsof Pasen inderdaad een breuk was tussen stil staan en naar voren kijken. Het komt er nu op aan om ons een nieuwe werkelijkheid te verbeelden. Nu we nog verplicht stil moeten staan hebben we de kans om ons af te vragen: hoe willen we straks leven?

En zo kom ik terecht bij het Bijbelse verhaal als inspiratiebron voor mijn verbeelding. En vandaag wil ik stil staan bij een verhaal dat onlosmakelijk verbonden is met deze Paastijd. En dat ook zeer tot mijn verbeelding spreekt!

Sinds mijn studententijd ga ik met enige regelmaat met een goede vriend van mij naar Parijs. Als we in Parijs zijn bezoeken we altijd het museum Jacquemart-André. Niet alleen omdat je daar heerlijk kunt lunchen, maar vooral vanwege het schilderij ‘De maaltijd te Emmaus’ van Rembrandt. De Emmaüsgangers is de typering van twee van de discipelen van Jezus. Op de derde dag na de dood van Jezus waren zij op weg naar het dorp Emmaüs. Hun stemming is somber. Onderweg voegt zich een onbekende man bij hen. Hij raakt in gesprek met hen. Hij heeft aandacht voor hun zorgen, en zij voelen zich gehoord. Hij bemoedigt ze. In Emmaus aangekomen nodigen zij hem uit om met hen mee te eten. En dan herkennen zij Jezus pas, als hij het brood breekt, en het hun te eten geeft. En dat moment- van de herkenning- is zo treffend door Rembrandt afgebeeld. De lichtinval van het schilderij, de verbaasde blik van de persoon die er net achter komt dat hij met Jezus aan tafel zit, de uitstraling van de Jezusfiguur.

Wij zijn die twee Emmausgangers. We herkennen het leven met angst, zonder perspectief. Maar dan komt er iemand voorbij, die een vonk doet overspringen. En dan gaan ook onze harten branden. Dankzij die ander, die met ons meeleeft. Dan houden wij er vertrouwen in.

En daar gaan de twee dan, tenslotte. Wat zij gaan doen? Om te beginnen hetzelfde, als de onbekende had gedaan, en waardoor hun ogen werden geopend. Naar elkaar vragen, verhalen vertellen, en met elkaar delen. En dat is wat wij nog steeds doen. Dat is wat wij willen doen als gemeente, die weet heeft van breken en delen. Dat is, waardoor het vuur brandend blijft, de vonk die zichzelf voedt, ook als we even van elkaar zijn afgezonderd. Het vuur doet ons beseffen dat we niet alleen zijn. Wij blijven met elkaar verbonden, zeker ook met hen die er alleen voor staan

En zo vervolgen wij onze weg. In de woorden van Ramses Shaffy:

Wij zullen doorgaan, telkens als wij stil staan,
om weer door te gaan, tot wij samen zijn!

Muzikale bijdrage (door Jan Pieter Lanooy)

Klik hier om de opname van Jan Pieter te beluisteren: https://soundcloud.com/vrijburg-amsterdam/jan-pieter-lanooy-allein-gott-in-der-hoh-sei-ehr-js-bach

U hoort hier het Trio over het koraal ‘Allein Gott in der Höh sei Ehr’ BWV 676 van Johann Sebastian Bach. Dit stuk is onderdeel van de bundel Dritter Teil der Clavierübung alias de Orgelmis. Bach schreef voor elk onderdeel van de lutherse eredienst een deel: ‘Allein Gott in der Höh sei Ehr’ is daarbij het Gloria.

Dit koraal wordt wekelijks gezongen, behalve tijdens de Veertigdagentijd. Deze periode is nu voorbij, omdat we vorige week het Paasfeest hebben gevierd. Nu kan men de lofzang dus weer klinken. BWV 676 is wat ingetogen van karakter, door het gebruik van slechts drie stemmen die onafhankelijk van elkaar bewegen en toch in ‘goede harmonie’ met elkaar zijn.

gepubliceerd op 19 april 2020