Een avondwandeling door Amsterdam

’s Avonds 22.15 uur. Ik maak een avondwandeling door de stad. Het is donker, winderig en uitgestorven op het Damrak. Hoe lang is het geleden dat het zo stil was op straat? Sommige mensen denken terug aan de oorlogstijd, maar toen waren de straten niet zo fel verlicht en werden daklozen geen warme plek aangeboden. Nee, het heeft iets onheilspellends, maar toch is het vredig.

En dan gebeurt er iets geks. Er lopen twee eenden dwars over de trambaan. De voorste, stapt op de rijstrook voor de auto’s. Er komt een taxi aan en die stopt. De eerste waggelt richting de Beurs van Berlage. De taxi wacht… tien seconden… twintig seconden… en daar volgt de tweede. De taxichauffeur wacht geduldig. Als de eenden overgestoken zijn trekt de taxi op. We lachen naar elkaar. Ik steek mijn hand op, hij groet terug.

Een tijd van hoop, maar hopen we tegen beter weten in? Toch is hoop het kostbaarste wat we hebben. En vertrouwen. Waar we eerder zo verdeeld leken, blijkt het vertrouwen hoog. In onze overheid, in onze artsen en verpleegkundigen, in elkaar. En daar mag het vertrouwen in onszelf aan toegevoegd worden. Omdat we elkaar weer groeten op straat terwijl we elkaar helemaal niet eens kennen. Toch voelen we verbondenheid. Op onszelf omdat we toch een stuk minder cynisch en een stuk veerkrachtiger lijken te zijn als samenleving. En ook omdat we opeens stoppen voor eenden op het Damrak.

gepubliceerd op 27 april 2020