Bijdrage van Marion Sanders
4/5 mei 2020
Voordat de zomertijd (1977) werd ingevoerd viel de dodenherdenking vlak voor zonsondergang. Zo werd in gedichten van voor die tijd geschreven over de duisternis bij de herdenkingsplechtigheid.
Nu meer dan 40 jaar later herdenken wij de doden nog steeds met intense aandacht op een lichter deel van de dag. Maar de duisternis is niet weg en voegt er dit jaar ook de doden door de coronavirus aan toe.
Hoe raakt dit gedicht ‘mindfulness’ aan deze dagen in deze tijd.
Het gedicht leidt ons naar herdenken en zet ons tevens in het hier en nu neer.
Wie zijn we en waar gaan we heen? We hopen onszelf te zijn en vrede te kunnen geven.
mindfulness
de wereldleraren
ze spreken tot ons
met dwingende stem
wees jezelf
leef in het heden
maar hoe ik ook mijn best doe
ik blijf afgeleid
steeds meander ik uit
nu eens raak ik verstrikt in de octopusarmen van
een onuitroeibaar vroeger
dan weer dobber ik de woeste zee op van
een oeverloze toekomst
het nu: een ster in het glas
die naar alle kanten voortbreekt
het ik: een pelgrimage naar vele steden
waar niemand ooit arriveert
laat anderen zoeken
naar de smetteloze kern
ik begin er niet meer aan
en verspreid mij in vrede
Jabik Veenbaas (1959)
Soms kijkt de aarde me aan (2020)
gepubliceerd op 4 mei 2020